ฉันทอดสายตามองสามพ่อลูกเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน ในห้องเล่นเด็กที่ออสตินได้ทำไว้ให้พวกเขาตั้งแต่ฉันยังตั้งท้องอยู่ ฉันยืนทอดกายกอดอกมองพวกเขาเล่น แล้วเล่นอะไรนั้นเหรอ เล่นตัวต่อรางรถไฟกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้ริชาร์ทกับชาร์ลส์ได้ห้าควบแล้ว ฉันคิดว่าชีวิตฉันสมบูรณ์แล้ว มีสามีที่เอาใจใส่ มีลูกที่น่ารักทั้งสองคน ชีวิตนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากพวกเขา อยู่ๆ ลูกชายของฉันก็เอ่ยถามพ่อของเขา
"พ่อฮะ แม่อยู่ไหนฮะ" ริชาร์ทถามเช่นนี้ ออสตินจึงหันมาหาริชาร์ทที่นั่งข้างๆ เขา
"พ่อฮะ แม่จะทำหนมให้เรากินไหมฮะ" ชาร์ลส์เอ่ยถามบ้าง ฉันยืนดู และขำเบาๆ กับเจ้าตัวแซบที่ไม่เห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้
"นั้นสิแม่ไปไหน เราไปตามหาแม่กัน แต่ก่อนอื่นเก็บของลงกล่องก่อนนะ" ออสตินเอ่ยกับพวกเขาอย่างอ่อนหวานไม่น่าเชื่อ จากคนดุดันอย่างกับเสือกลายเป็นคนรักเด็กไปได้อย่างไง อาจเป็นเพราะความไร้เดียงสาและความน่ารักของพวกเขาทำให้สา
