“คุยกับใครเหรอคะ” เสียงถามจากคนที่อยู่ในห้องส่งผลให้ร่างบอบบางหมุนตัวกลับ เสียงของนิรามไม่ได้ทำให้คนที่วางหูแล้วแต่ยังยืนคิดอะไรเงียบๆ ตกใจแม้แต่น้อย
“คินน์โทรมาน่ะค่ะ” เธอไม่ปิดบัง จากนั้นก็เดินไปสวมกอดเอวสอบไว้หลวมๆ
“เขาโทรมาทำไมคะ โทรมาง้อคนของเฮียเหรอ” เอ่ยถามออกมาอย่างใจเย็น ทว่าภายในอกมันร้อนรุ่มไปหมด เขาไว้ใจเธอ แต่เขาไม่ไว้ใจคนอื่น และสุดท้ายคนที่มันอยากได้ก็อาจจะมีความพยายามมากพอเหมือนที่ตัวเขาเองก็มีจนได้ตัวเธอมาครอบครอง
อะไรก็เกิดขึ้นได้ เขาไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้น…
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูคุยกับคินน์แล้ว”
“ดูเหมือนเขาจะรักหนูมากเลยนะ” นิรามวางฝ่ามือประคองแก้มนุ่ม จากนั้นก็ใช้ปลายนิ้วโป้งลูบไล้เบาๆ อย่างหวงแหน
ของที่เป็นของเขา คนอื่นจะได้ไปก็ต่อเมื่อเขาเต็มใจที่จะปล่อยเท่านั้น นอกนั้นก็อย่าได้ฝัน!
“น่าจะเสียดายเวลามั้งคะ”
“เหรอคะ… แล้วหนูล่ะ รู้สึกเสียดายเวลาบ้างไหม” เขาอ
