“สภาพ ถ้าจะหนักขนาดนี้มึงจะไปไหนรอดวะราม” เพทายพึมพำตามหลัง เจ้าของร่างสูงโปร่งที่เดินกลับมาบอกเขาว่าเดี๋ยวมันมา หลังจากที่คุยโทรศัพท์ได้ไม่นาน
จากที่ดูสภาพการแอบมองอยู่ห่างๆ แต่เล่นมองแบบไม่ละสายตาขนาดนั้นเขาก็ว่าหนักแล้ว เจอมันในเวอร์ชั่นที่ถูกอ้อน แล้วดันใจอ่อนทันที เห็นแบบนี้แล้วเขารู้อนาคตเพื่อนขึ้นมาเลย
ร่างสูงก้าวเข้าไปในพื้นที่ที่นัดหมายกัน คือเดินไปแล้วก็เจอเลย ณมนมารอเขาอยู่ก่อนแล้ว เป็นเพราะเสียงฝีเท้าของเขาที่เดินไกลเข้าไปเรื่อยๆ ทำให้คนตัวเล็กหมุนตัวกลับมายังทิศทางของเสียง พอเจอหน้าเขา เขากางแขนออกเพื่อให้รู้ว่ากำลังจะเดินเข้าไปกอด ในขณะที่ตัวของเธอเองก็ทำท่าในแบบเดียวกัน ก่อนที่เราทั้งคู่จะโอบกอดกันและกัน
มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ทำไมต้องปล่อยให้ทุกอย่างมันยืดเยื้อ อาลัยอาวรณ์ ทั้งที่ควรจะพอได้แล้ว เขาควรที่จ
