นิรามอุ้มคนที่หลับอยู่บนโซฟาเข้ามาในห้องนอนของเธอ ก่อนจะค่อยๆ วางร่างบอบบางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่ทันทีที่ตัวเธอถึงเตียง หลุดพ้นจากการโอบอุ้มของเขา ณมนพลิกตัวไปอีกด้านจนเธออยู่ในท่านอนหันหลังให้เขา
มันยิ่งทำให้ความสับสนตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง คนเจนสนามที่ในตอนนี้กลับไปไม่เป็นได้แต่เลียริมฝีปากที่แห้งผาก ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา
“ไหวหรือเปล่าคะ ดีขึ้นไหม” เป็นคำถามที่ไร้การตอบกลับ ทั้งที่เธอหันหลังให้เขา ทั้งที่การไม่ตอบตามความเป็นจริงอาจจะแปลได้ว่าอีกฝ่ายหลับอยู่ ทว่าตอนนี้เขากลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น
แต่เขากำลังมีความรู้สึกว่าเธอแค่เลี่ยงที่จะคุยกัน
“มน….”
“…..”
“ได้ยินเสียงเฮียไหมคะ”
“…..”
“ทำไมตอนที่หนูตกอยู่ในอันตราย ทำไมถึงไม่โทรหาเฮีย” นี่คือสิ่งที่เขาอยากถาม และมันทำให้เขาต้องย้อนกลับมองการกระทำของตัวเองว่าคนอย่างเขามันไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมเธอถึ
