นิรามวางร่างบอบบางลงบนเตียงหลังจากที่เสร็จสมไปหนึ่งรอบ เขาถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางคับแคบก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ แขนยาวโอบเกี่ยวเอวคอกกิ่วก่อนจะซุกใบหน้าเข้ากับหน้าท้องแบนราบ หลายความรู้สึกที่มันประเดประดังเข้ามาพร้อมกัน
วงแขนแข็งแรงไม่ยอมปล่อย เขาอยากอยู่แบบนี้นานๆ
“เฮียทำแบบนี้ทำไมคะ” เธอถามเขาเป็นประโยคแรก ทั้งที่ในตอนนี้เราทั้งคู่อยู่กันในห้องที่มืดมิด ไม่มีแสงสว่างพอที่จะได้เห็นหน้ากันและกัน ไม่ได้เห็นแววตาว่าอีกฝ่ายว่ากำลังรู้สึกแบบไหน สิ่งที่รับรู้ได้ในตอนนี้คือสัมผัสจากเขา
สัมผัสที่ย้อนแย้งจากความเป็นจริง
เขาผลักไส….
แต่ตอนนี้กลับเลือกที่จะกอดเธอไว้….
สุดท้ายแล้วเขาต้องการอะไรกันแน่!
“เฮียขอโทษ”
“พอเถอะค่ะ”
“แต่นี่คือสิ่งที่ออกมาจากความรู้สึกของเฮียจริงๆ เฮียอยากพูดคำนี้จริงๆ”
“….”
“เฮียขี้ขลาดเอง เฮียไม่กล้าที่จะบอกเรื่องนี้กับนารา ขอโทษนะ”
“แล้วสิ่งที่เฮียต้
