เฮียอย่ามาเล่นกับใจ

ตอนที่ 7 เมาแล้ววุ่นวายนะ

"ที่จริงวันนี้ไม่ได้มีงานอะไรแบบเป็นทางการหรอก แต่มีข่าวแว่วเข้าหูว่ามีพนักงานบางกลุ่มเลือกที่จะบริการลูกค้าแบบเฉพาะเจาะจงเท่านั้น"

"จริงเหรอคะ มีแบบนี้ด้วยเหรอ"

"มีสิ พนักงานที่ขยันตั้งใจทำงาน บริการเพราะความใส่ใจในหน้าที่ ลูกค้าก็อัดทิปให้หนักๆ เลยก็มี เพราะแบบนี้แหละบางคนถึงเลือกบริการ" คนฟังพยักหน้ารับ อยากรู้ขึ้นมาเลยว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ยังไง

"แล้ววันนี้เฮียรามคิดจะทำอะไรเหรอคะ"

"วันนี้ตั้งใจจะลงสนามจริงซะหน่อย"

"ยังไงคะ" นิรามยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวไปคว้าถุงกระดาษจากเบาะหลัง ในนั้นมีอุปกรณ์การแต่งตัวอย่างหลาย ตั้งแต่หมวกแก๊ป เสื้อยืด แว่นตากันแดดและแมส

"อย่าบอกนะว่าเฮียรามจะแกล้งทำตัวเป็นลูกค้า"

"ครับ ลองดูหน่อยเป็นไงว่าถ้าลูกค้าใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์แบบนี้ พนักงานของที่นี่จะยินดีต้อนรับไหม ถ้าเฮียใส่แว่นใส่แมส ทุกคนคงจำเฮียไม่ได้"

"แล้วหนูช่วยอะไรได้บ้างคะ" ตื่นเต้นขึ้นมาเลยเหมือนกัน ณมนเป็นอีกคนที่ไม่ชอบการเลือกปฏิบัติ ไม่ว่าจะองค์กรไหนๆ ก็ไม่ควรมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย

"ช่วยเป็นแฟนเฮียหน่อยได้ไหม" นั่นไง สายตาคนพูดคือแพรวพราวไม่ไหว เวลามองหน้าเธองี้ ออดอ้อนเกินไปแล้ว

"คำว่าแกล้งน่าจะหายน้าา~"

"อีกนิดเดียวเลย ไม่น่ารู้ทัน" ณมนยิ้มกว้าง พี่ชายของนาราทั้งทะเล้นทั้งขี้เล่น ยิ่งหล่อๆ แบบนี้ รู้เลยว่าสาวเยอะแน่นอน

"ได้เลยค่ะ หนูต้องเปลี่ยนแปลงตรงไหนไหม"

"เฮียว่ากระเป๋าน่าจะแพงเกินไป เอาไว้ที่นี่ละกันนะ"

"ได้ค่ะ แค่นี้ไหมคะ"

"จริงๆ ก็อยากให้เปลี่ยนชุดนะ แต่ขืนทำตรงนี้เฮียใจแตกแน่"

"แตกนานแล้วแน่ๆ" เธอตอบกลับพี่เสือที่กะต้อนให้เธอจนมุมจนเป็นเขาที่ใช้ฝ่ามือทุบหน้าผากตัวเองเบาๆ และหัวเราะ

"เฮียไม่คิดมาก่อนเลยนะ"

"คะ? ไม่คิดว่า..."

"ไม่คิดว่ายัยตัวแสบจะมีเพื่อนน่ารักขนาดนี้ไง อยากให้อยู่ด้วยนานๆ เลย"

"ชอบหยอกสาวแบบนี้ประจำแน่เลย"

"หยอกเฉพาะกับบางคนต่างจากล่ะ" ณมนยิ้มรับ จากนั้นก็ยอมถอดกระเป๋าวางไว้ที่เบาะแบบที่อีกคนต้องการ

"มนคอยตามนะ เดี๋ยวเฮียเป็นตัวเปิดเอง"

"ได้เลยค่ะ พร้อมมาก"

"ลุย"

เราสองลงมาจากรถ ณมนถอดเครื่องประดับที่ค่อนข้างมีราคาออกแล้วเก็บไว้ในกระเป๋า ในขณะที่นิรามถอดเสื้อเชิ้ตในรถแล้วใส่เสื้อยืดสีดำเข้าไปแทน ทั้งที่พยายามทำตัวให้ธรรมดาที่สุด แต่ความหล่อออร่าก็ยังทะลุแมสอยู่ดี

ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กน้อยในตอนที่คนตัวโตคว้ามือเธอไปประสานไว้กับมือของเขา รับบทบาทเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ

"ขอเล่นให้สมบทบาทหน่อยนะ"

"ได้ๆ" เธอไม่ได้ติดอะไร แค่จับมือ มันไม่ได้มีอะไรเสียหายเลย

ความสนใจมาหยุดตรงนี้ หยุดตรงที่เดินเข้าไปตรงเคาน์เตอร์เพื่อสอบถาม กลับมีสายตาบางคู่ที่มองจนเกินงาม

"สอบถามราคาที่พักครับ"

"อยากได้ห้องแบบไหนคะ มีงบเท่าไหร่"

"ขอดูห้องที่ว่างพร้อมราคาก่อนได้ไหมครับ"

"ที่นี่มีแต่ห้องพักที่เป็นแบบห้องสวีทเท่านั้น ราคาต่อคืนไม่เกินสามหมื่นสองพันบาทค่ะ"

"มีห้องที่ราคาเบากว่านั้นไหมครับพี่" ณมนหันมองเจ้าของเสียงทันที ทั้งที่คำพูด น้ำเสียงและสีหน้าของพนักงานฟังแล้วไม่รื่นหูเลย แต่คนที่เป็นเจ้าของที่นี่ก็ยังอดทนและใช้น้ำเสียงที่เป็นปกติเหมือนเดิม

"ถูกสุดคืนละหนึ่งหมื่นแปดพันบาทค่ะ แต่ถ้าอยากได้ถูกกว่านี้แนะนำป้ายหน้านะคะ" รอยยิ้มบนใบหน้าของพนักงานที่ดูยังไงก็ไม่จริงใจส่งผลให้ณมนเผลอบีบมือของคนตัวโต อย่างน้อยๆ ก็เพื่อให้กำลังใจที่เขาต้องมาเจออะไรแบบนี้

"งั้นเปิดห้องที่ราคาแพงที่สุดให้ผมที"

"แพงที่สุด? คืนละสามหมื่นสองพันบาทนะคะ"

"ครับ" นิรามตอบรับสั้นๆ และมองท่าทีของคนตรงหน้านิ่งๆ

"ที่นี่ไม่สามารถสอบถามราคาก่อนเข้าพักได้เหรอครับ ทำไมเวลาถามราคาคุณถึงดูไม่ได้สนใจลูกค้าเลย"

"แค่แนะนำทางเลือกที่เหมาะกับคนน่ะค่ะ"

"เพราะแบบนี้หรือเปล่านะ การให้คะแนนความพึงพอใจถึงตกลงมาอย่างเห็นได้ชัด คงเป็นเพราะมีพนักงานที่ตั้งใจเลือกและแยกลูกค้าแบบนี้นี่เอง"

"คะ?"

"แค่ด่านแรกก็ไม่ผ่าน คุณไม่เหมาะกับงานบริการเอาซะเลย"

"ดิฉันแค่ต้องการคัดคนให้เหมาะกับที่พักค่ะ"

"คุณกลับบ้านไปทำธุรกิจของตัวเองดีไหมครับ ถ้าจุดประสงค์ที่ใช้คำพูดให้คนฟังรู้สึกแย่ขนาดนี้คุณอ้างว่าทำเพื่อผลประโยชน์ของที่นี่ แปลว่าคนของผมโคตรพลาดที่รับคนที่มีวิสัยทัศน์แบบคุณเข้ามาทำงาน"

"เอ๊ะ!" นิรามกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ จากนั้นก็ดึงแมสออก แค่เห็นเสี้ยวใบหน้าคมคนที่ถูกตำหนิก็หน้าถอดสี จนกระทั่งนิรามถอดแว่นกันแดดแล้วสบตากับพนักงานคนนั้นตรงๆ

"คะ... คุณราม"

"ผมไล่คุณออก พื้นที่ของผมไม่ต้องการคนแบบคุณ"

"คะ... คุณรามคะ คือมิ้งแค่รักษาผลประโยชน์ให้คุณแค่นั้นเองนะคะ"

"ควรอยู่ในขอบเขตตั้งแต่แรก คุณไม่ควรมาล้ำเส้น ไม่ควรมาปรับเปลี่ยนทุกอย่างตามใจตัวเองเพราะคุณไม่ใช่เมียผม" น้ำเสียงหนักแน่นส่งผลให้คนฟังหน้าซีด ต่างจากคนตัวเล็กข้างๆ ที่เผลอแอบมองเสี้ยวใบหน้าคมแล้วอมยิ้ม ชอบความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดนี้ สมกับที่บริหารที่นี่ได้จนเติบโต

"...ไล่ออกเลยเหรอคะ" เสียงหวานของคนข้างๆ ดังขึ้น ขณะที่ขายาวภายใต้กางเกงยีนส์ราคาแพงก้าวไปตามทางเดินของพลูวิลล่าหรู

"ถ้าจะบริหารให้ได้งานตามที่คาดหวัง เราต้องรู้จักบริหารคนด้วยครับ ถ้าครั้งนี้ไม่เด็ดขาด มันก็จะกล้ามีคนเอาแบบอย่าง และที่มากไปกว่านั้น คนที่ทำนิสัยแบบนี้อยู่จะได้เลิกซะก่อนจะพบจุดจบในแบบเดียวกัน" ณมนคิดตามก่อนจะเผลอพยักหน้ารับ

"เข้าใจแล้วค่ะ"

"ภารกิจสำเร็จ วันนี้เราต้องฉลองนะ"

"คะ?"

"ฉลองไง เราน่ะเก่งมาก"

"เดี๋ยวนะคะ เรานี่ใคร เรานี่คือหนูไหม?"

"หนูนั่นแหละ"

"เดี๋ยวนะ หนูเก่งแบบไหนก่อน" เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยเถอะ แค่ยืนมองตาปริบๆ แค่นั้นเลย

"เก่งไง เข้าฉากจนจัดการได้หนึ่งรายไง"

"หนูยืนเฉยๆ เนี่ยนะ ยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำเลยนะ"

"ก็ถือว่าเราทำงานเป็นทีม ถ้าเฮียไม่ดึงเธอให้ไปกับเฮียในฐานะแฟนน่ะ แผนลวงจะสำเร็จไหม"

"ฐานะแฟนที่ไหน น้อง"

"น้องไม่ได้ หน้าไม่เหมือนกันนี่นา แล้วอีกอย่างนะ ถ้าให้รับบทน้องน่ะ แผนพังตั้งแต่เริ่ม"

"เกินไป~" เธอยิ้มให้เขา ยิ้มให้กับความอยากชมทั้งที่ไม่มีอะไรให้ชมนั่นแหละ

"ตกลงตามนั้นนะครับ เย็นนี้ฉลอง"

"มันจะดีไหม"

"ทำไมล่ะ ดีสิ หรือดื่มไม่เก่งครับ"

"ดื่มน่ะได้ แต่หนูเมาแล้ววุ่นวายนะ"

"วุ่นวายได้เลย เฮียชอบผู้หญิงวุ่นวาย"

"โอ๊ย~" ความช่างตื้อและไล่ต้อนในเวลาเดียวกันทำเธอยิ้มและรับรู้ว่าแก้มเธอมันร้อนมากๆ

"แล้วจะวุ่นวายกี่โมงครับ ดื่มแก้วแรกแล้วเมาเลย ทีนี้ก็วุ่นวายกับเฮียเลยได้ไหม"

"ตายพอดี~" คนใจเหลวไม่เป็นท่ายกมือปิดหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม เม้มริมฝีปาก ก่อนจะเบือนหน้าออกไปอีกทาง

เจอแบบนี้นี่จะรับมือยังไงไหว แค่เห็นรอยยิ้มกับสายตาเขาเธอก็แพ้แล้ว แพ้ราบคาบเลย

_________________________

สถานีนี้มีแต่ความน่ารักเต็มไปหมด 😊☺️😉

ถ้าอ่านแล้วชอบ กดไลก์+คอมเมนต์ หรือปารีวิวน่ารักๆ ให้เนมหน่อยนะคะ คอมเมนต์สั้นๆ ก็ดีใจแล้วค่ะ เนมอ่านทุกคอมเมนต์น้าา 💚🧤🤍🙏🏻🥰🌻