นิรามเดินออกมาสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้องนอน ดูเวลาตอนนี้ก็เกือบจะเช้าแล้ว ฝนที่ตกแรงมากในตอนแรกซาลงมาก จะมีก็เพียงสายฝนปรอยๆ
มือหนายกขึ้นสางเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ ความอิ่มเอม สุขสมจนเต็มคราบทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น นอกเหนือจากการนึกห่วงว่าเขาจะเอายังไงต่อไปหลังจากที่ได้ในสิ่งที่อยากได้แล้ว
เขายังคิดไม่ออก…
แต่สิ่งที่อยากทำมากที่สุดในคือการโทรหาเพื่อนสนิทอย่างเพทาย อยากรู้ว่าน้องเขาเป็นยังไงบ้าง
โทรหาสองสายแรกมันไม่รับ มารับเอาตอนสายที่สาม เกือบทำให้เขาหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน
(มึงโทรมาทำเหี้ยอะไรเวลานี้วะราม นี่มันเพิ่งตีห้านะเว้ย) เสียงคนในสายติดความหงุดหงิดและง่วงมากในเวลาเดียวกัน แต่การรู้เวลาทั้งที่โคตรจะง่วงแบบนั้นมันทำให้เขาสงสัย คนถูกโทรกวนมีอารมณ์มาดูเวลาด้วยหรือไง
นิรามละโทรศัพท์ออกจากหู จากนั้นก็ดูเวลาที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ น่าแปลกที่ตอนนี้มันเป็นเวลาตีห้าจริงๆ
“ทำไมมึงถึงรู
