ครืด~ ครืด~
ณมนมองรายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอที่โชว์ครั้งแล้วครั้งเล่า เสมือนกับว่าคนที่พยายามโทรมีเรื่องคอขาดบาดตายยังไงยังงั้น จนแน่ใจแล้วว่าหากเธอไม่ยอมรับสายเขาก็คงจะกระหน่ำโทรอยู่แบบนี้ เธอจึงจำเป็นต้องผละออกมาจากโต๊ะอาหารมื้อเย็นที่มีนาราและคินน์ร่วมโต๊ะด้วยกัน
“ค่ะ” เมื่อเว้นระยะห่างจนพอใจ ณมนจึงกดรับสายพร้อมกับแนบโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหู
(ทำไมหนูถึงไม่ยอมรับสายเฮียเลยคะ ส่งข้อความไปก็อ่านแต่ไม่ยอมตอบ แบบนี้แปลว่าอะไรเอ่ย) ทั้งที่ภายในใจของคนถามมันออกจะร้อนรนแปลกๆ แต่นิรามก็ยังยังคงน้ำเสียงให้เป็นปกติไม่ต่างไปจากเดิม
“ตอนเฮียส่งข้อความมาหนูน่าจะขับรถมั้งคะ มาถึงก็หลับเลยน่าจะลืมตอบน่ะค่ะ”
(แน่ใจจริงๆ เหรอคะว่าเป็นแบบนั้น ไม่ใช่ว่าหนูกำลังโกรธเฮียอยู่เหรอ)
“โกรธเรื่องอะไรคะ”
(เรื่องของเราไงคะ)
“มันไม่เคยมีเรื่องของเราเลยค่ะ วันนั้นเราก็คุยกันชัดเจนแล้วนะคะ” เธอจำได้ดีว่าเขา
