My friend เพื่อนคนนี้ผมจอง!

สักนิดก็ไม่เลยหรอ?

Ep.5

Jaokhun talk.

SD.Condo (คอนโดฟ้าใส)

ฟุ่บ!

"อื้อ! ~ มึนหัวว~" ผมอุ้มฟ้าใสขึ้นมาบนห้องของมันและกำลังจะวางมันลงบนเตียงอย่างเบามือแต่อยู่ๆ ฟ้าใสก็พลิกตัวกลิ้งลงจากมือผมไป จนทำให้ตัวมันตกกระทบเตียงแรงนิดหน่อยดีที่นอนมันนุ่มไม่งั้นมันคงได้เจ็บตัวแน่ๆ จากนั้นฟ้าใสก็ทำตาปรือๆ มองผมพร้อมกับบ่นปวดหัวออกมา

"สมควร เดี๋ยวไปเอายามาให้" พูดจบผมก็เดินออกมาหยิบยาแก้แฮงก์ในครัวไปให้มันกิน ฟ้าใสมันเมาบ่อยจนต้องมียาพวกนี้ติดห้องหรือติดตัวไว้กินตลอด เพื่อให้เวลามันตื่นมาตอนเช้ามันจะได้ไม่ปวดหัวและไปทำงานได้ ผมเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของมันอีกครั้งโดยไม่ลืมหยิบกะละมังใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้มันด้วย ซึ่งผมทำแบบนี้ให้มันทุกครั้งที่มันเมา จนผมชินไปแล้ว และผมก็บ่นมันจนไม่รู้จะบ่นยังไงแล้วเหมือนกัน

"อือ~ จะนอน! " มันขยับหนีผมอย่างหงุดหงิดทันทีที่ผมนั่งลงและยกหัวมันขึ้นมาพิงไว้ที่หน้าอกของผม เพื่อจะให้มันกินยาได้สะดวกๆ

"กินยาก่อนแล้วค่อยนอน"

"อืออ! ไปไกลๆ เลย ง่วง! " มันไม่ยอมกินและดันมือผมให้ออกห่างอย่างรำคาญ ส่วนหน้ามันตอนนี้ก็ซุกเข้าหาอกผมเรียบร้อยแล้ว

"ฟ้าใส- - กินยาก่อน ไม่งั้นพรุ่งนี้แกจะปวดหัวนะ" ผมพยายามดันหน้ามันออกให้มากินยาอีกครั้ง

"อื้อออ! ~ จะนอนยะ...อ๊ะ!! อุ๊ปส์!! " ผมรีบส่งยาเข้าไปในปากมันทันทีก่อนที่มันจะพูดจบพร้อมกับใช้มือตัวเองปิดปากมันไว้เพื่อไม่ให้มันคายออกมาได้จากนั้นก็ใช้นิ้วดันเม็ดยาให้ลงไปในคอของมัน และในจังหวะที่ผมกำลังจะเอื้อมมืออีกข้างไปหยิบแก้วน้ำ แต่เหมือนผมจะลืมคิดและทำพลาดไป เพราะตอนนี้มันทำหน้าเหมือนคนอยากจะ...

"อ้วกกกกกกกก!! "

ซวยแล้วไง!!? เต็มมือผมเลยครับ แถมยังล้นออกมาเลอะเต็มตัวมันและลามมาถึงเสื้อกับกางเกงผมอีกต่างหาก

"ฟ้าใส เธอแม่ง?"

Jaokhun talk end.

Fahsai talk.

09.30 น.

กริ๊งงงงงง~ กริ๊งงงงงงง~

"อืมม~!! " ฉันคลำมือไปแบบสะเปะสะปะเพื่อจะปิดเสียงจากนรกเสียงนี้ที่มันก่อกวนฉันทุกเช้า แล้วเสียงที่ว่านี่ก็คือเสียงนาฬิกาปลุกของฉันเอง อื้ออ~ ไม่อยากตื่นเลยอ่ะ ปวดหัว~ ของีบอีกสัก5นาทีแล้วกัน และจากนั้นฉันก็ผล็อยหลับไปอีกรอบ เพราะความปวดหัวเล่นงานจนสมองฉันแทบจะระเบิด

"อือ~ เฮือกก!! " ฉันสะดุ้งตื่นพร้อมกับเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งทำหน้างงๆ อยู่บนเตียงสักพัก ก่อนจะหันไปดูนาฬิกาที่ตั้งไว้โต๊ะข้างหัวเตียง

"11โมง!!! " ชิบหาย! จากที่ว่าจะงีบต่ออีก5นาที กลับกลายเป็นว่าฉันหลับต่อไปอีกชั่วโมงครึ่ง!! ฉันรีบเด้งตัววิ่งลงจากเตียงแล้วรีบไปอาบน้ำ จะได้รีบไปเปิดร้าน ที่ฉันต้องไปเปิดร้านเองก็เพราะว่าฉันยังหาพนักงานประจำร้านไม่ได้น่ะสิ ส่วนจันทร์เจ้าก็แค่มาช่วยเวลาน้องว่างเฉยๆ ไม่ได้มาประจำ โอ้ยยย! ปวดหัวก็ปวด! ร้านก็ต้องเปิด! ถ้าไม่ติดว่าสถานการณ์ที่ร้านยังอยู่ในขั้นวิกฤตนะ วันนี้ฉันคงปิดร้านไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ไง! ฉันก็เลยต้องฝืนตัวเองให้ไปเปิดร้านให้ทัน11โมงครึ่ง เลท30นาทีคงไม่เป็นไรหรอก=_=

ฉันไม่เคยกินเหล้าแล้วตื่นมาปวดหัวขนาดนี้มาก่อน หรือว่าเมื่อคืนฉันกินหนักไปนะ!? ช่างเถอะ! ไปอาบน้ำก่อนค่อยไปงีบต่อที่ร้านเอาก็ได้ ยังไงก็ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีลูกค้าอยู่แล้ว พูดมาแล้วก็เครียดเลยทีนี้- - แบรนด์เสื้อผ้าฉันจะไปรอดมั้ยเนี่ยย!!

11.45 น.

@fs.

เลทจากเวลาที่ตั้งไว้ไป15นาที ก็ยังถือว่าทำเวลาได้ดีอยู่ นี่ฉันใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวและเดินทางได้ภายใน45นาทีก็ดีแค่ไหนแล้ว!! แถมยังปวดหัวเพราะแฮงก์เหล้าที่กินไปเมื่อคืนจนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว พอมาถึงร้านฉันก็ต้องจัดการปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดร้านอย่างที่เคยทำทุกวัน

อ่า...วันนี้ฉันต้องมานั่งเฝ้าหน้าร้านสินะ เผื่อมีลูกค้ามา งั้นไปเอางานมานั่งตรงนี้ละกัน พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เดินเข้าไปในห้องทำงานเพื่อเอาแผ่นเขียนแบบที่ฉันเขียนค้างไว้มาเขียนต่อ ถึงวันนี้จะยังไม่ประสบความสำเร็จ แต่ฉันเชื่อว่าสักวันแบรนด์เสื้อผ้า fs. ของฉันต้องเป็นที่นิยมของคนทั่วโลกแน่ๆ เพราะเจ้าของแบรนด์สวยมากและเก่งมาก อึ้บ! สู้ๆ ฟ้าใส!

ฉันนั่งเขียนแบบไปได้สักพักฉันก็นึกถึงเรื่องที่ฉันไปปาร์ตี้เมื่อคืน จะว่าไป...ฉันกลับมานอนที่คอนโดได้ยังไงนะ? ใครเป็นมาส่งฉัน เมื่อคืนเจ้าขุนมันก็ไม่ได้ไปด้วยสักหน่อยนี่นา ฉันคิดว่าฉันน่าจะได้นอนที่ผับกับจันทร์เจ้าซะอีก แต่ตื่นมากลับไม่ใช่ แถมเสื้อผ้าที่ฉันใส่ก็ไม่ใช่ชุดที่ฉันใส่เที่ยวอีกต่างหาก ใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ฉัน? จะว่าจันทร์เจ้าก็ไม่น่าใช่ เพราะเมื่อเช้าฉันเปิดดูโทรศัพท์ก็เห็นจันทร์เจ้ายังไลน์มาถามฉันอยู่เลยว่าถึงคอนโดหรือยัง ส่งมาตั้งแต่เมื่อคืน ถ้าจันทร์เจ้าเป็นมาส่งฉันก็ไม่น่าถามแบบนี้ หรือฉันขับรถกลับเอง? บ้าน่า! ไม่ใช่หรอกเมาขนาดนั้น! ฉันขับกลับไม่ไหวแน่ๆ แต่ช่างเถอะ! คงจะใครสักคนในกลุ่มฉันนั่นแหละที่มาส่ง พอๆ เลิกคิด! ตั้งใจทำงานดีกว่า...

"ดูเข้าท่าดีแฮะ..." พอเขียนไปได้สักพัก ฉันก็ยกกระดาษเขียนแบบขึ้นมาดูอย่างชื่นชมหลังจากที่เขียนไปได้ครึ่งนึงแล้ว เก่งเหมือนกันนะเนี่ยฟ้าใส~ จะว่าไป...ใส่ชื่อแบรนด์ตรงฮู้ดดีมั้ยนะ? จะได้ดูแหวกไม่เหมือนใครดี เพราะคอลเลคชั่นนี้ของฉันมันต้องปังเท่านั้น!! ไม่งั้นแบรนด์ฉันไปไม่รอดแน่ๆ TT

"เอายังไงดีนะ...? "

กรุ๊งกริ๊งงง~

"ห้องเสื้อfs. ยินดีต้องรับค่าา~" ฉันรีบวางกระดาษเขียนแบบลงแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงสองทันทีที่ได้ยินเสียงกระดิ่งร้านดังขึ้นบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน นานๆ ทีจะมีลูกค้าเข้ามาฉันก็ต้องดีใจและตื่นเต้นเป็นธรรมดา ...แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ลูกค้า แต่กลับเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของฉันเอง...เจ้าขุนเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับถุงอะไรไม่รู้เต็มสองมือของมันก่อนที่มันจะถามฉัน

"กินข้าวยัง? "

"ยังง่ะ -^-" ฉันทำหน้ายู่ตอบมันและนั่งลงที่เดิมอย่างเซ็งๆ ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจคิดว่าลูกค้าเข้าร้าน แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่... เฮ้อ! เอาน่า~ ถึงจะไม่ใช่ลูกค้าอย่างที่หวัง อย่างน้อยๆ คนที่เดินเข้ามาเมื่อกี๊ ก็วันนี้ก็มีกำลังใจในการทำงานเพิ่มขึ้นอยู่นะ มาให้กำลังใจฟ้าใสคนนี้ถึงที่เลยน้าา~ อิอิ

"อาการเป็นไงบ้าง? " มันคงหมายถึงที่ฉันไปปาร์ตี้เมื่อคืนสินะ แล้วที่มันถามแบบนี้ก็เพราะว่าทุกครั้งที่ไปฉันจะชอบเมาทุกครั้ง

"ก็ยังมึนๆ หัวอยู่นิดหน่อย นี่ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันกลับมาที่คอนโดได้ยังไง? เมื่อคืนฉันแบบ..เมาสุดๆ เลยอ่ะ" เมาจนจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ จำได้แค่ตอนที่ลงไปเต้นกับยัยต้นหอม แถมผู้แถวนั้นยังให้ความสนใจฉันทั้งสองคนเป็นอย่างดี แต่หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

"แกก็เมาสุดๆ ทุกครั้งนั่นแหละฟ้าใส" ชิส์! เจ้าขุนมันพูดเหน็บฉันพร้อมแกะกับข้าวที่มันซื้อมาใส่จานและเดินเอาไปวางไว้โต๊ะกินข้าว

"ก็คนมันเครียด! แต่ฉันไม่เคยตื่นมาแล้วปวดหัวเหมือนหัวจะแตกแบบนี้เลยนะ จนตอนนี้ฉันยังไม่หายดีเลย ไม่ไหวๆ " ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวอย่างรู้หน้าที่โดยที่ไม่รอให้มันเรียก เพราะรู้ว่ามันคงไม่ซื้อมากินคนเดียวแน่ๆ อิๆ

"?"

"จะว่าไป...ตอนตื่นฉันรู้สึกเปรี้ยวๆ ปากยังไงก็ไม่รู้ แบบมันเหมือนฉัน...? " ฉันทำหน้านึกถึงรสชาติแปลกๆ ในช่องปากที่ฉันรู้สึกได้ตอนก่อนจะแปรงฟัน มันเหมือนกับอะไรนะ? ฉันนึกไม่ออก

"อ้วก? "

"เออใช่! เหมือนฉันอ้วกเลย แต่ไม่รู้ว่าจะใช่เปล่า"

"ใช่ แกอ้วก" คงจะใช่แหละมั้ง เพราะความรู้สึกมันก็คล้ายๆ ว่าฉันอ้วกอยู่ แต่เดี๋ยวนะ? ทำไมมันรู้?

"ว่าแต่...แกรู้ได้ไง? "

"-_-" มันไม่ตอบแต่ทำหน้าเซ็งใส่ฉันแทนก่อนมันจะเดินกลับไปยกจานข้าวมาวางตรงหน้าฉัน

"เจ้าขุน ฉันถามว่าแกรู้ได้ยังไง? " ฉันถามมันอีกครั้ง เพราะบางทีฉันอาจจะไม่ได้อ้วกอย่างที่มันพูดก็ได้ไง แต่ฉันอาจจะไปกินเหล้าที่มันรสชาติแปลกมาก็ได้หนิ

"แกอ้วกใส่ฉัน-_-"

"?"

"และอ้วกแกก็เหม็นมาก" สีหน้าและแววตาของมันบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่ามันไม่ได้โกหก งั้นก็แสดงว่า...เมื่อคืนมันเป็นคนไปส่งฉันที่คอนโด? แล้วมันก็ต้องเป็นคน...

"แกเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันด้วย...ใช่หรือเปล่า? " ฉันลุ้นกับคำตอบของมันมาก ถ้ามันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน แล้วมันเห็นส่วนไหนของฉันบ้าง มันได้แอบจับตรงไหนของฉันหรือเปล่า?

"อืม เสื้อผ้าแกมันเลอะอ้วกฉันก็เลยเปลี่ยนให้"

ตึกตัก! ตึกตัก!

ทำไมใจฉันมันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย! แค่คิดว่ามันต้องเห็นร่างกายฉันไปถึงไหนต่อไหน และมันแอบจับหรือทำอะไรฉันบ้างหรือเปล่าเนี่ย!? แล้วเมื่อคืนฉันใส่กางเกงในลายอะไรวะ? ฮรืออออ~

"แล้วแก...เอ่อ...แก...? " ฉันไม่กล้าถามมันออกไปว่ามันเห็นหรือได้ทำอะไรฉันหรือเปล่า มันเป็นคำถามที่น่าอายเกินไป! แต่เหมือนเจ้าขุนมันจะรู้ว่าฉันจะถามอะไร มันก็เลยพูดขึ้นมาโดยไม่รอให้ฉันถาม

"ฉันไม่ได้ทำอะไรแกทั้งนั้น...สบายใจได้"

"สักนิดก็ไม่เลยหรอ? "

"ไม่" และคำตอบของมันก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่=_=

ฉันหงุดหงิด! ทำไมมันไม่ทำอะไรฉันเลยวะ!?

______________________________

เดี๋ยวได้โดนแน่ แต่ตอนนี้ใจเย็นๆ ก่อน