ที่เธอออกมาที่ร้านไอศกรีมแห่งนี้ก็เพราะกานดา เพื่อนสาวคนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เด็กโทรมานัดแล้วบอกว่าดีใจที่เธอกลับมาเมืองไทย ฝ่ายนั้นยังอาสามาเป็นเจ้ามือเลี้ยงไอศกรีมข้าวเหนียวมะม่วงของโปรด แต่กลายเป็นว่าแม้แต่เงาของยัยกานดาก็ไม่เห็น แต่ที่เห็นยืนมองเธอตาหวานฉ่ำพร้อมยื่นช่อดอกยิปโซสีฟ้าน้ำทะเลมาให้ตรงหน้า กลับเป็น...
‘ไอ้ตี๋ที่ไหน’
“หวังว่าพายจะชอบ รับสิครับ ถ้าไม่รับ ผมจะเข้าใจว่าพายชอบคนหอบดอกไม้มาให้มากกว่าดอกยิปโซช่อนี้”
พรพระพายถลึงตาใส่ เมื่อครู่เกือบหลงกลรับมาถือ ดีที่ฉุกคิดทันเลยยั้งมือเอาไว้
“นั่นไง ไม่รับดอกไม้ อยากได้คนถือใช่ไหมครับ” รอยยิ้มที่มุมปากบางเบาทว่าแลดูอ่อนโยน
พรพระพายปรายตามองเขาอย่างเฉยชา อยากรู้นักว่าจะมาไม้ไหน
“ว่าไงครับ ถ้าไม่รับดอกไม้ แปลว่าอยากได้คนถือใช่ไหมครับ งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อโบมาผูกตัวเองก่อนจะมอบให้คุณ”
เธอมองเขาอย่างเหนื่อยหน่าย “บ้าหรือเปล่า”
ช่ว
