“พี่เลี้ยงเด็กหรือนางงามวะเนี่ย”
ถึงลิลลี่จะสวยขนาดนี้ แต่น่าแปลกที่คุณแบรดลีย์ไม่เคยมองแบบชู้สาว แล้วยังดุคุณหนูแฝดตอนที่แอบเอามือไปจับนมเธอ คุณแบรดลีย์บอกว่าเธอเป็นเด็กดี เขาเลยยิ่งอยากรู้จักเธอมากขึ้นไปอีก
เวลาผ่านไปพักใหญ่ รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าวิลล่าหลังใหญ่ ใครบางคนถูกกึ่งลากกึ่งจูงเข้ามาในบ้าน คิ้วสวยได้รูปขมวดมุ่น ทำปากขมุบขมิบ เธอมีขาเดินเองได้ ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบมาจับมาจูงจนน่ารำคาญ
อากาศยิ่งร้อน รู้ไหม รำคาญ
“ปล่อยฉันได้แล้ว จับอยู่ได้ อึดอัด ฉันบอกว่าเดินเองได้ไง” พรพระพายพยายามสะบัดมือออกแต่ก็ทำไม่ได้ มือหนาแข็งแรงยิ่งกว่าปลอกเหล็ก
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันมาเลิกคิ้วเข้มใส่ “รู้ว่าเดินได้ แต่อยากให้เห็นหน้าลูกไวๆ เธอเดินช้า ฉันอุ้มไปไวกว่า เอาไหม”
“ไม่เอา” ปลายเสียงหวานสะบัด ใบหน้าสวยงอง้ำ
ผิดกับคนมองที่ยิ้มไม่หยุด ปากหยักลึกโค้งยิ้มเจ้าเล่ห์จนคนมองรู้สึกหนาวไปท
