แบรดลีย์บอกว่าคนนี้แหละที่มักร้องไห้เรียกหาแม่ทุกคืนก่อนนอน คราวนี้พรพระพายกำลังจะอุ้มลูกทั้งสองคน คนละข้าง แต่คงลืมไปว่าน้ำหนักของเจ้าแฝดทั้งสองรวมๆ กันแล้วเกือบสามสิบกิโลกรัม คนเป็นแม่รูปร่างบอบบางเลยเซถลา หน้าเกือบจะทิ่มพื้น
“อ๊ะ”
แขนกำยำที่สอดมาประคองด้านหลังทำให้ทั้งแม่ทั้งลูกไม่ได้รับอันตราย พรพระพายกำลังกลัวว่าเธอจะพาลูกล้มคะมำไปด้วยกัน พอดีที่เขามาช่วยไว้ทัน
แบรดลีย์ใช้ร่างกายเป็นกำแพงรับร่างที่เซมาของแม่และลูกเอาไว้อย่างพอดิบพอดี
“ขอบคุณค่ะ ฉันเกือบพาลูกล้ม”
เขาเบนสายตาคมวาวมองเธอ “อุ้มพร้อมกันสองคนไหวเหรอ ฉันช่วยอุ้มคนนึงดีกว่า”
แผ่นหลังบอบบางอ้อนแอ้นสัมผัสแผงอกเปลือยที่ประคองเอาไว้ หายจากอาการตกใจในทันที เพราะเนื้อตัวแข็งแกร่งของเขา...
เข้าใจนะว่าช่วงนี้อากาศเมืองไทยมันร้อนเหมือนซ้อมตกนรกเลยทีเดียว แต่ว่า “เอ่อ ทำไมต้องถอดเสื้อด้วยคะ”
พรพระพายมองเขาอายๆ แผงอกกำยำปรากฏต่อ
