พรพระพายย่นคิ้วเข้าหากัน มองตามสายตาจอร์แดนไปด้วยความสงสัย “ลูบกันอยู่ได้” ก่อนจะหันกลับมาถามสองแฝดที่นั่งมองแม่ตาแป๋ว
“พวกเขาทำแบบนี้กันบ่อยไหมคะ” ถามไปอย่างนั้น ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้คำตอบอะไรเพราะลูกคงไม่เข้าใจ
พรพระพายไม่รู้ตัวเลยว่าดวงตาเผลอแสดงความน้อยใจปนหมั่นไส้ออกมา สำหรับเด็กขวบกว่า บางคนอาจยังไม่รู้ประสีประสาแต่ก็ไม่แน่พรพระพายถูกชมมาตลอดว่าหัวไว เรียนเก่ง แน่นอนเธอฟาดเรียบ รางวัลทั้งหลายที่เกี่ยวกับการเรียนและเกียรตินิยม
แต่จัสตินฟังมามี้พูด เขาพยักหน้าหงึกหงึก ตรงข้ามกับจอร์แดนที่ส่ายหน้า คนเป็นแม่มองลูกสองคนไปมา สองหนุ่มตอบกันไปคนละทาง
พรพระพายลอบอมยิ้ม รู้สึกขำ “เอ๊ะ แบบนี้แล้วมามี้ควรจะเชื่อใคร ใครพูดจริง”
คราวนี้หนักใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อจอร์แดนยกมือขึ้นสูง ราวกับจะยืนยันว่าเขาพูดความจริง จัสตินเห็นพี่ยกมือ คนเป็นน้องยอมไม่ได้ เขาก็ยกมือตามพี่ขึ้นมาบ้าง
พรพระพายถอนหายใจ กล
