จากนั้น จอร์แดนที่ถูกหัวหน้าแม่บ้านผิวสีเข้มอุ้มอยู่ก็เอื้อมมือป้อมๆ มาสัมผัสแก้มนุ่มๆ ของพรพระพาย ดวงตาดำขลับกลมโตนั้นจ้องมองมาที่หญิงสาว แด๊ดดี้เคยเอารูปให้พวกเขาดู พวกเขาจำได้ว่าคนนี้คือ
“มี้ มี้”
ความรู้สึกชาหนึบแล่นพล่านไปทั่วร่างทำให้พรพระพายพูดอะไรไม่ออก เด็กชายฝาแฝดตรงหน้าช่างน่ารักเหลือเกิน พอเห็นหน้าเด็กน้อยแล้ว ขาที่จะก้าวผ่านไปกลับขยับไม่ออก ราวกับมีพลังบางอย่างมาเหนี่ยวรั้งไว้ให้เธอหยุดมอง
“หนู...เอ่อ” พรพระพายเอื้อมมือไปแตะเด็กน้อย
ทว่าทุกสิ่งต้องหยุดลง เมื่อเสียงของแบรดลีย์ตะโกนออกมาเป็นคำสั่งว่า
“ใครอยู่ข้างนอก จับเธอเอาไว้...”
พรพระพายได้สติขึ้นมาทันทีแล้วหันกลับไปมองผ่านห้องที่ประตูถูกเธอเปิดค้างไว้ แบรดลีย์พยุงกายขึ้นมา ศีรษะของเขามีเลือดอาบไปทั้งหัว
“ใครจะให้จับง่ายๆ เล่า” ขืนยืนอยู่ตรงนี้มีสิทธิ์ติดคุกหัวโต พรพระพายมองสองแฝดด้วยความอาลัยลึกล้ำ ก่อนจะเลือกวิ่งหนี
