จนกระทั่งถึงวันที่เธอต้องไปเรียน เขาเองก็ตื่นมาส่งเธอที่มหาวิทยาลัย
เหตุการณ์มันเป็นเช่นนั้นทุกวัน ผ่านไปเป็นสัปดาห์ ที่หมอเมฆมีนาราร่วมเตียงในทุก ๆ วัน และตอนเช้าก็กินมื้อเช้าฝีมือเธอก่อนจะขับรถส่งเธอไปเรียน ส่วนตอนเย็นนั้นเขาจะต้องขับรถไปรับหนูนาที่โรงพยาบาล เนื่องจากหลังเลิกเรียนเธอจะไปเยี่ยมป้า และหมดเวลาเยี่ยมตอนสองทุ่ม หลังจากนั้นพยาบาลพิเศษจะเป็นคนคอยดูแลแทน
คืนแล้วคืนเล่าที่เขามีเธอบนเตียง วันแล้ววันเล่าที่เขามีเธอในชีวิต...
จนกระทั่งถึงวันที่ป้านิ่มได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ วันนั้นเป็นวันแรกที่เธอจะต้องกลับไปนอนที่บ้านกับป้า และวันนั้นก็เป็นวันที่เขาจะต้องนอนคนเดียว
และพบว่ามันเหงาเป็นบ้าเลย...
เหงาจนอยู่คนเดียวไม่ได้ รอบกายมันมีแต่กรุ่นกลิ่นอุ่นไอของเธออบอวลอยู่ทุกอณูเนื้อ คิดว่าเมื่อถึงตอนเช้าจะดีขึ้น แต่ก็ไม่เลย เขาหงุดหงิดกับทุกสิ่งอย่าง ทั้งยังไม่มีกะจิตกะใจจะไปด
