PART 01 | ฟาดเคราะห์

820 Words

ตั้งแต่เด็กจนโตคงมีแค่ความลำบากที่คอยอยู่ข้างๆ ไม่ทิ้งเธอไปไหน ถึงแม้จะสู้แต่ชีวิตก็ไม่เคยได้หลุดพ้นจากความลำบากเลยสักครั้ง “อิงว่างไหม?” เสียงของพี่สุนีตะโกนถามเสียงดังมาตั้งแต่หน้าประตูห้องครัว “อิงล้างจานอยู่ค่ะ” อิงรักตอบพร้อมกับก้มหน้าก้มตาล้างจานตามหน้าที่ของตัวเอง “ออกไปซื้อผักให้พี่หน่อยสิ” สุนีไม่ได้สนใจเลยว่าหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ “แต่ว่า…” อิงรักอยากจะพูดออกไปตรงๆ ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ แต่ก็ไม่อยากมีปัญหาเพราะสุนีเป็นหัวหน้าในห้องครัว “ค่อยกลับมาล้างต่อก็ได้” สุนียังคงพูดต่อและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแบบนี้แทบจะทุกวัน “ค่ะ” อิงรักจำใจต้องวางงานตรงหน้าแล้วรีบล้างมือเพื่อที่จะออกไปซื้อผักให้หัวหน้าตามคำสั่ง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่หน้าที่ของเธอก็ตาม “เมื่อไหร่จะได้ใบปริญญามาสมัครงานนะ” อิงรักเดินออกจากร้านอาหารขนาดใหญ่พร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง สมัครงานมาล้างจานแท้ๆ แต่กลับได้ทำงานแทบทุกอย่างภายในร้าน ค่าแรงก็ได้นิดเดียวแถมหน้าที่ก็เพิ่มมากขึ้นอีก “เมื่อไหร่จะรวยสักที” หญิงสาวยังคงเดินไปบ่นไป อิงรักเป็นเด็กกำพร้าทำงานหาเงินมาตั้งแต่เด็ก สู้ชีวิตแต่ชีวิตก็สู้กลับทุกครั้ง ทำงานเท่าไหร่หาเงินมาได้ก็ไม่พอสักที ในโลกนี้คงไม่มีใครลำบากและสู้ชีวิตเท่าเธออีกแล้ว “ระหว่างถูกหวยกับได้ผัวรวยจะอะไรมาก่อนก็ได้อิงรักไม่ติดเลยสักอย่าง ขอสักวันเถอะนะเจ้าค่ะ สาธุ!” อิงรักยกมือไหว้ศาลเก่าแก่ที่อยู่ตรงหัวมุมของตลาด ซึ่งเป็นศาลที่ศักดิ์สิทธิ์มีพ่อค้าแม่ค้าภายในตลาดนับถือและนำของมาถวายอยู่ตลอด อร้ายยย!!! อิงรักร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ร่างบางล้มลงก้นกระแทกพื้นใบหน้าสวยเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจจนแทบอยากจะด่าเจ้าของรถคันหรูที่จอดอยู่ตรงหน้าเธอ ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างจ้องมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียวกัน แต่กลับไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือเลยสักคน “เดินข้ามถนนยังไงถึงไม่ดูรถ!” เจ้าของรถยนต์คันหรูบ่นให้กับเด็กสาว แต่สายตาของเขากลับมองสำรวจรถยนต์เพราะกลัวว่าจะมีรอย “แล้วคุณขับรถยังไงถึงไม่มองคนข้ามถนนล่ะ” อิงรักพยายามลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไรมากรู้สึกเจ็บแค่ที่ก้นอย่างเดียว “นี่เธอ!” ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นผู้หญิงมายืนเถียงเขาแบบนี้เลยสักคน เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่ถึงได้กล้ามายืนเถียงเขาอยู่แบบนี้ “ทำคนอื่นเจ็บแล้วไม่รู้จักขอโทษอีก” อิงรักบ่นให้ ผู้ชายอะไรมีดีแค่หน้าตาแต่ปากนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ “เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิ” ชายหนุ่มปรายตามองสำรวจร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า “ถึงจะเป็นหรือไม่เป็นก็น่าจะมีคำขอโทษนะคะ” อิงรักเริ่มใช้น้ำเสียงที่ดังขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ฉันไม่มีเวลาหรอกนะ ถ้าเจ็บมากก็เอาเงินนี่ไปหาหมอ เสียเวลา!” ร่างหนายื่นเงินจำนวนหนึ่งใส่ในมือให้หญิงสาวก่อนที่เขาจะเดินขึ้นรถไป “ห๊ะ! นี่คุณ! ลงมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!” อิงรักกำเงินเอาไว้แน่นด้วยความโกรธ คงจะรวยมากสินะถึงได้ชอบใช้เงินแก้ปัญหาแบบนี้ ชายหนุ่มไม่ได้สนใจที่จะตอบกลับ เขารีบขับรถยนต์คันหรูออกไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ได้ใส่ใจกับเสียงตะโกนตามหลังของหญิงสาวเลยสักนิด “อย่าให้ชีวิตฉันได้เจอผู้ชายแบบนี้อีกเลยนะ สาธุ!!” อิงรักมองตามรถยนต์คันหรูด้วยอารมณ์หงุดหงิด “ถือว่าฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน!” หญิงสาวมองเงินที่อยู่ในมือ ถึงไม่อยากได้แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ก่อน เพราะชีวิตของเธอจำเป็นต้องใช้เงิน “หน้าตาก็ดี แต่ไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย เสียดายความหล่อชะมัด!” อิงรักบ่นพร้อมกับเก็บเงินใส่ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินเข้าตลาดเพื่อซื้อของเข้าร้านตามหน้าที่ ดูๆ แล้วผู้ชายคนนี้ตรงสเปกเธอที่สุดเท่าที่เคยเจอมา แต่เสียอย่างเดียวไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ถึงจะหล่อ รวย ดูดี แต่ถ้าปากไม่ดีอิงรักก็ขอผ่านก่อนนะคะ .. ตอนแรกมาแล้วค่าาาา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more