เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้องไปทั่วท้องนภายามค่ำคืน ลมแรงพัดโหมกระหน่ำอยู่ภายนอกอาคารดั่งพายุร้าย ในขณะที่พื้นที่ภายในห้องสี่เหลี่ยมกลับอบอวลไปด้วยกลิ่นของไฟรักร้อนแรงและแสนบริสุทธิ์
เสื้อผ้า ร่างกาย และเส้นผมของคนทั้งคู่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดฝนที่เพิ่งวิ่งฝ่ามาจากด้านนอก หากแต่ความรู้สึกมากมายในร่างกายกลับค่อย ๆ ร้อนแรงขึ้นทีละนิด
สายตาสบประสานกันด้วยความลึกซึ้ง ความต้องการที่ถูกกดไว้กำลังเปิดเผยออกมา
'มาย...' เสียงกระซิบแสนแผ่วเบาทำให้คนฟังขนอ่อนลุกชัน หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความตื่นเต้น ยิ่งฝ่ามือใหญ่แข็งแรงของเขายกแนบทาบผิวแก้มของเธอ ความร้อนในร่างกายยิ่งพุ่งสูง
'มายเป็นของพี่'
'พี่เจคอบ'
เขาโน้มลงมาทาบทับเรียวปากกับหญิงสาวตรงหน้า บดคลึงจูบที่อุ่นร้อนให้กับคนไร้เดียงสาที่แสนบริสุทธิ์ สาวน้อยยกมือขยุ้มเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาไว้อัตโนมัติ เป็นครั้งแรกที่เธอได้จูบกับชายหนุ่มลึกซึ้งเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่ลิ้มรสสัมผัสพิศวาส
มันน่ากลัวในตอนแรกทว่าสุดท้ายร่างกายและหัวใจกลับอยากจมจ่อมไปพร้อมกับเขา
คนที่เธอรัก
'มาย...รักพี่' คำพูดของเธอช่างใสซื่อและซื่อตรงต่อหัวใจ
เป็นคำที่ทำให้เขายิ่งปรารถนาในตัวเธอยิ่งขึ้น
พรึ่บ!
ร่างแกร่งโน้มตัวเธอลงมาพร้อมคร่อมเธอไว้ด้านบน นัยน์ตาสีเทาคมกริบแสนดึงดูดจ้องมองเธอด้วยอารมณ์ที่ลุ่มลึก ก่อนจะเอ่ยบอกเธอด้วยเสียงต่ำพร่าพร้อมถอดเสื้อที่เปียกของตนออกจากกาย
'มายพูดแล้วกลับคำไม่ได้เข้าใจไหม'
กล้ามเนื้อแน่นเปิดเผยต่อคู่สายตา รอยสักที่ครอบคลุมทั่วแขนข้างซ้ายจนถึงแผงอกและลำคอยิ่งทำให้เขาดูน่ายำเกรงและทำให้คนมองใจเต้นผิดจังหวะ
'เป็นของพี่แล้วก็ต้องเป็นตลอดไป' คำพูดนั้นเยือกเย็นและจริงจัง
มือหนาค่อย ๆ เลื่อนไปปลดกระดุมของหญิงสาว สาบเสื้อตัวบางค่อย ๆ แยกออกจากกัน เขาแหวกมันออกแล้วมองดูอกอวบอิ่มเกินขนาดที่ปกปิดเพียงบราชั้นใน
'พูดคำนั้นให้พี่ฟังอีกที' เขาโน้มลงมาก่อนจะค่อย ๆ สูดหอมที่ซอกคอ ไล้ลิ้นวนที่ผิวกายเย้ายวน ขบเม้มมันเบา ๆ ตามเรือนร่างของคนที่เขา 'รัก'
มือหนึ่งบีบขยำอกอวบอิ่มของเธอเบา ๆ
'มายรักพี่เจคอบ'
เมื่อได้ยินคำพูดนั้นอีกครั้ง เขาก็ดึงบราสวยลงไปใต้อก แล้วบีบขยำก้อนเนื้ออวบอิ่มในอุ้งมืออย่างสุดกลั้น โน้มลงไปดูดกินอย่างหิวกระหาย
'อื้อ...' หญิงสาวครางเบา ๆ ในลำคอ ปล่อยให้เขาลิ้มรสร่างกายที่หอมหวานกลิ่นไอฝน
'พี่ก็รักมาย' ถ้อยคำแหบห้าวกระซิบบอกที่ข้างหู
เสื้อผ้าอาภรณ์ของเธอค่อย ๆ ถูกปลดเปลื้องออกจนหมด ความเขินอายกลับถูกกลบหายไปด้วยอารมณ์ความต้องการของคนทั้งคู่
'เป็นของพี่นะ'
แววตาหวานมองเขาด้วยความหยาดเยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ เป็นคำตอบ
"อื้อ..." รสจูบถูกปรนเปรออีกครั้ง
ร่างกายของทั้งคู่สอดประสานกัน ชายหนุ่มแทรกตัวที่มีขนาดกำยำเข้าไปกลางกายของหญิงสาวตัวเล็ก ลูบไล้เรียวนิ้วยาวไปตามรอยแยกที่ฉ่ำเยิ้ม สอนเธอให้รู้จักรสใคร่ด้วยเรียวนิ้วคู่นั้น ก่อนที่ไม่นานจะเปลี่ยนเป็นความใหญ่โตแข็งขืนที่จะเติมเต็มเข้าไปในร่างบอบบางอย่างแท้จริง
'อ๊า!'
'มาย...' เขาเรียกเธอขณะสอดสวมตัวตน ความรู้สึกนี้มันช่างดีจนอยากจะจมอยู่กับมันไปนานแสนนาน
'มายเป็นของพี่ได้คนเดียว'
'มายจะเป็นของพี่เจคอบคนเดียว' เธอตอบเขาพร้อมมองใบหน้าคมด้วยแววตาหวานเยิ้ม
'สัญญากับพี่สิ'
'สัญญาค่ะ...'
ทว่าสัญญาของมนุษย์มันจะเชื่อได้สักแค่ไหนกัน...
เปรี้ยงงง!!!
เสียงฟ้าร้องคำรามดังลอดเข้ามาในห้องนอนสีดำ เป็นขณะเดียวกันกับที่เจ้าของร่างกำยำลืมตาตื่นจากห้วงแห่งความฝัน
เขาฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว...
มันเป็นฝันร้ายสำหรับเขา
"ระยำ!" ชายหนุ่มสบถถ้อยคำก่อนผุดลุกขึ้นนั่งด้วยร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า
แสงสว่างวาบจากสายฟ้าด้านนอกลอดเข้ามาพาดทับร่างกาย ทำให้เห็นรอยสักน่าเกรงขามบริเวณช่วงลำตัวซีกซ้าย เขาคว้าหยิบแก้ววิสกี้ที่วางไว้บนโต๊ะใกล้เตียงแล้วเขวี้ยงปามันออกไปอย่างแรง
เพล้งงง!!!
เศษแก้วกระเด็นกระดอนแตกกระจายเต็มพื้น แต่เจ้าของการกระทำกลับไม่ได้สนใจมัน
เจคอบตวัดสายตาคมกริบที่แฝงความดำมืดมองไปยังท้องฟ้าที่มีฝนตกกระหน่ำในค่ำคืนนี้ผ่านกระจกห้อง พลันจิตใจก็คิดนึกไปถึงเรื่องราวที่ถูกกลบฝังไปนานแล้ว
เขาเกลียดนัก!
ชายหนุ่มขบกรามกรอดลุกขึ้นยืนแล้วคว้าขวดวิสกี้ขึ้นมากระดกดื่มลงคอ ตั้งใจให้รสร้อนแรงของมันกลบทุกสิ่งที่ว้าวุ่นใจ
แม้จะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ก็ตาม...
เขาเดินย่างออกไปนอกห้องผ่านเศษแก้วที่แตกละเอียดอยู่บนพื้น มีบางส่วนที่เท้าของเขาเหยียบมันจนเลือดออก ทว่าเจคอบกลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด
ชีวิตของเขาเจอเรื่องเจ็บปวดมาหนักหนากว่านี้...
ไฟที่ปลายบุหรี่ถูกจุดขึ้นในไม่ช้า ชายหนุ่มสูดกลิ่นของมันเข้าปอดคละเคล้ากลิ่นไอฝนพร้อมหลับตาลง
ฝันร้ายยังคงตามติดเขาในยามที่ฝนตกหนัก
ทุกครั้งเขาต้องนึกถึงอดีตที่น่าชิงชังนั่น
"มาย..." เสียงต่ำแผ่วเบาแสนเย็นชาเอ่ยขึ้นพร้อมควันบุหรี่สีขาวที่ล่องลอยในอากาศ สายตาคมกริบสีเทาตวัดมองท้องฟ้าที่ดำมืดพร้อมพายุฝนที่ตกกระหน่ำ
"ฉันเกลียดเธอ"