“เพตลูก!"
"...."
"เพตรา!!”
“คะ!” ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองคุณแม่ที่กำลังนั่งขมวดคิ้วเรียวมาทางฉันอย่างดุๆ
“เหม่อไปถึงเชียงใหม่แล้วค่ะลูก ข้าวต้มเละหมดแล้วนั่น” มือเล็กวางช้อนลง มองข้าวต้มในถ้วยตรงหน้าที่ถูกฉันคนไปมาจนมันเละเกือบเป็นโจ๊ก "เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณแม่ ช่วงนี้เพตรารับงานไว้หลายงานน่ะค่ะ เลยซีเรียสนิดหน่อยกลัวตารางเวลาจะชนกัน” ฉันบอกคุณแม่ไปยิ้มๆ ก่อนจะยกน้ำส้มคั้นของโปรดขึ้นดื่ม
“กลัวอะไร แม่กำชับยัยจี้ไว้แล้วว่าคิวงานลูกต้องไม่แน่นจนเกินไป ยังมีอะไรให้ห่วงอีกลูก”
“เพตคงโตขึ้นมั้งคะแม่ เลยชอบคิดเผื่อไปก่อน” ปากเล็กแกล้งบอกหลบเลี่ยงไปงั้น ทั้งที่จริงแล้วเรื่องที่อยู่ภายในใจไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลยสักนิด
“ทำงานที่ชอบและลูกพ่อต้องมีความสุขกับมันด้วยนะลูก ถ้าไม่ไหวอย่าฝืน บ้านเรามีกิจการตั้งหลายอย่างรอลูกมาบริหารอยู่” แววตาจริงจังของคุณพ่อจับจ้องมาทางฉัน อย่างสื
