ขอเวลาสามเดือน
1077 Words
ตึก!ตึก!ตึก!ตึก!
เสียงฝีเท้าหนักๆ ของชายหนุ่มผู้มีความสูง185เซนติเมตร ก้าวเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์หรู ท่ามกลางชายชุดดำไม่ต่ำกว่าสิบคนที่กำลังก้มศีรษะทำความเคารพเจ้าของฝีเท้าด้วยความนอบน้อมตลอดทางเดิน
คนตัวสูงเดินเข้าไปสวมกอดนายหญิงของบ้านจากทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างออกมาอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน เมื่อเหลือบเห็นหน้าจอไอแพดที่อยู่ในมือคนเป็นแม่โชว์ภาพนาฬิกาเรือนหรู
“มาถึงแล้วเหรอลูก”
“ครับแม่ นั่นแม่กำลังเลือกของขวัญให้คุณพ่อใช่มั้ยครับ”
“นั่นก็ด้วย แต่แม่กำลังปรับเปลี่ยนแปลนนี่อยู่นิดหน่อย” หญิงวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นจากแปลนบ้านที่เธอกำลังตั้งใจบรรจงสร้าง เพื่อใช้เป็นเรือนหอให้ลูกชายของเธอ
“ไหน ขอผมดูหน่อย แบบแปลนบ้าใคร ทำไมมันอลังการยังกะวัง” เขาพูดติดตลกเอื้อมมือไปหมายจะหยิบไอแพดขึ้นมาดู แต่กลับผู้เป็นแม่ชักมือกลับวางมันลงบนโต๊ะทำงานตามเดิม
“ช่างมันเถอะลูก แม่ทำใกล้เสร็จแล้ว ว่าแต่เราเถอะ ทำไมรอบนี้มาเร็วจัง ปกติแม่ต้องอ้อนแล้วอ้อนอีก”
“นายหญิงนารา ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในปฐพีเรียกตัวทั้งที จะให้ช้าได้ยังไงล่ะครับ”
“พูดได้ดี หวังว่าวันนี้แม่จะได้คำตอบที่ดีด้วยนะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน เดินตามผู้เป็นแม่ที่เดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวหรูภายในห้องรับแขก
“นี่แม่ยังไม่ล้มเลิกเรื่องนั้นอีกเหรอครับ” ไอแพดเครื่องเดิมถูกยื่นไปตรงหน้าเขา สายตาคมคายมองมันสลับกับผู้เป็นแม่ ก่อนจะรับไม่ไปแบบขอไปที
“รับไปแล้วก็ดูประวัติเธอซะสิลูก” เขาเปิดข้อมูลในไอแพดขึ้นมาอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนะ เพียงแค่สะดุดตรงชื่อของหญิงสาวที่โผล่มาในประวัติก็เท่านั้น
“เพตรา หึ!”
“โปรไฟล์ดี ไม่มีประวัติด่างพร้อย เรียนจบปีนี้ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เป็นทั้งนางเอกและนางแบบแถวหน้าของเมืองไทย ล่าสุดพึ่งรับรางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยมแห่งปีไปเมื่อสัปดาห์ก่อน เป๊ะของเป๊ะ! มันถึงเวลาแล้วลูก”
“โปรไฟล์ดีแต่ทำไมไม่มีใครเอา” มาเฟียหนุ่มยักไหล่อย่างไม่ยี่หร่า มือหนายื่นไอแพดคืนให้นายหญิงนาราตามเดิม ก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ โดยไม่ได้สนใจข้อมูลที่แม่พูดกรอกหูแม้แต่น้อย
“ชิ! ลูกคนนี้ ทำไมปากคอเราะรายขึ้นทุกวัน หนูเพตราเธอทั้งเรียน ทั้งทำงานไปด้วย จะมีเวลาที่ไหนไปหาแฟนมิทราบ อีกอย่างแม่จองไว้แล้วด้วย ยังไงงานแต่งงานระหว่างลูกกับเธอ ก็จะต้องเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้”
“แม่คิดดูสิครับ คนดีๆ ที่ไหนโปรไฟล์ดีขนาดนั้นแต่ยังโสดอยู่อีก”
“ก็บอกแล้วไงว่าแม่จองไว้แล้ว ใครก็ห้ามมาแตะลูกสะใภ้แม่”
“แล้วเธอยอมแต่งกับผมเหรอครับ”
“คิดว่าไงล่ะ”
“หึ! บุญคุณก็ต้องทดแทนสินะครับ ผมเลือกอะไรได้บ้างกับเรื่องนี้”
“เลือกได้เพียงอย่างเดียวก็คือ แต่งงานตามคำขอร้องของแม่ซะ”
“สาบานว่าแม่ขอร้อง”
“เรื่องนี้คุณป๋าของลูกก็เห็นด้วยนะ รายนั้นให้แม่ตัดสินใจได้เลยเต็มที่”
“ไม่ดูเป็นการเอาเปรียบผมเกินไปหน่อยเรอะ” ริมฝีปากหยักได้รูปยิ้มอ่อนไปทางแม่ของเขาที่กำลังนั่งไขว่ห้างไล่อ่านประวัติผู้หญิงที่เขาทาบทามเอาไว้ เพื่อแต่งงานกับลูกชายของเธอ อย่างปลื้มปริ่ม
“สามเดือน”
“หือ~ ยังไงคะลูก”
“ผมขอเวลาสามเดือน ถ้าลองคลุกคลีกันแล้ว ไปไม่รอดก็อย่าบังคับผมกับเธอเลย แม่ก็รู้ว่าเส้นทางของผมมันไม่เหมาะที่จะมีคนเคียงข้าง”
“น้อยไปสิ!! พ่อแกยังมีแม่อยู่ข้างๆ ได้เลย” นาราพูดสวนลูกชายขึ้นทันทีอย่างเอาแต่ใจ ชายหนุ่มกลั้วขำออกมาเบาๆ กับคำกล่าวของนายหญิงใหญ่ของบ้านที่แต่งงานอยู่กินฉันสามีภรรยากับพ่อของเขามาตั้ง23ปีแล้ว ในฐานะของนายหญิงเมียมาเฟีย น้ำเสียงดุดันแบบนี้แม้แต่พ่อของเขา ที่เป็นถึงมาเฟียที่น่าเกรงขาม ยังต้องแพ้ต่อนายหญิงนาราอย่างราบคาบ
“ตกลงตามนี้นะครับแม่ ใจเขา ใจเรา สามเดือนเราค่อยกลับมาคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง” คนเป็นแม่เขาก็ขัดไม่ได้ คนจะมาเป็นเมียเขาก็ไม่ได้อยากได้
คนตัวโตลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กระชับเสื้อสูทให้เข้าที่เตรียมก้าวเดินออกจากตรงนั้น
“อ๊ะๆ แล้วนั่นลูกจะไปไหนไอ้คลุกคลีตีโมงที่ว่าเนี่ย มันคืออะไร ยังไง?”
“เอาไว้ให้เป็นเรื่องของผมกับ เธอ ละกันครับ”
“นี่! ทำไมไม่รออยู่ทานข้าวกันก่อนล่ะ เดี๋ยวคุณป๋าก็กลับจากที่ทำงานแล้วนะ” นารารั้งผู้เป็นลูกเอาไว้ก่อนที่เขาจะก้าวเดินออกไปจากห้องรับแขก
“ผมมีนัดรับของล๊อตใหม่ คงอยู่ทานข้าวกับพ่อแม่ไม่ได้ ไว้เจอกันวันเกิดพ่อทีเดียวเลยแล้วกัน ฝากบอกพ่อด้วยนะครับ”
“ตามใจ แต่ยังไงก็อย่าเบี้ยวแม่ซะล่ะ วันนั้นหนูเพตรากับครอบครัวก็จะมาวันเกิดคุณป๋าของลูกด้วย คงได้แนะนำให้รู้จักกันเลยในวันนั้น” ผู้เป็นแม่ลุกขึ้นก้าวเดินเข้ามาหาลูกชายด้วยความกระตือรือร้น เธอเดินควงแขนเขาออกไปส่งถึงหน้าบ้าน
“ครับ แล้วเจอกันครับแม่” มาเฟียหนุ่มโน้มหน้าลงหอมแก้มซ้ายขวาของผู้เป็นแม่ ก่อนจะขับรถสปอร์ตคันหรูของเขาออกจากบริเวณบ้านไป
นายหญิงของบ้านยืนกอดอกมองตามรถของลูกชายจนเคลื่อนตัวออกไปพ้นบริเวณบ้านด้วยความรู้สึกที่กังวลอยู่ไม่น้อยกับเส้นทางมาเฟียที่ลูกของเธอเลือกเดินตามเส้นทางเดียวกันกับผู้เป็นพ่อ
“หวังว่าจะเข้าใจแม่นะ คินตา มันไม่ใช่แค่เรื่องบุญคุณ แต่มันคือเรื่องที่แม่ต้องหาคนมาฉุดลูกขึ้นจากวงการสีเทาก่อนที่จะกลายเป็นสีดำต่างหาก”
- Writer
