โซ่คล้องใจให้กลับมารัก

ยังรัก และรักมาตลอด

"อะ อ้อ อ๋อ ครับ ๆ"

เขาวางเด็กน้อยที่หลับไหลไม่รู้เรื่องราวลงบนฟูกนอนตามที่เธอบอก ตามด้วยการจัดท่าทางให้ลูกชายตัวน้อยได้นอนหลับสบายมากขึ้น

"เสร็จแล้วก็กลับไปได้ละ"

คนตัวเล็กที่ยืนกอดอกมองการกระทำของเขาอยู่ตลอด ก็เอ่ยปากไล่เขาในทันที เธอให้เขาอยู่เพียงแค่เพราะลูกเท่านั้นจริง ๆ นั่นก็เป็นอะไรที่สมเหตุสมผลที่สุด แต่เขากลับไม่ได้ต้องการแบบนั้น เขาไม่ได้ต้องการเพียงลูกเท่านั้นแต่เขาต้องการแม่ของลูกด้วยต่างหาก คนที่รักเขามาก ซื่อสัตย์ และเทิดทูนความรักที่มีต่อเขาเป็นที่สุด เขาจะทำอย่างไรถึงจะได้เธอคนนั้นกลับมากันนะ...

"ให้พี่อยู่ด้วยไม่ได้เหรอ" เขาเอ่ยคำพูดหน้าไม่อายเท่าไรนัก แต่จะทำอย่างไรได้หากเขาหน้าไม่หนาพอจะมีสิทธิ์ทวงวิวกับลูกคืนได้งั้นหรือ?

“อย่าได้คืบจะเอาศอก นี่ให้เจอลูกก็ดีแค่ไหนแล้ว ออกไปซะ" เธอเอ่ยอย่างคนไร้เยื่อใย แต่ในใจใช่ว่าเธอจะเป็นแบบนั้น

"พี่ขอโทษ~" ปลายเสียงดูอ่อนแรงอย่างชัดเจน

"ขอโทษงั้นเหรอ? ขอโทษแล้วช่วยอะไรได้?"

"อื้อ~ งึ่ม ๆ ~ " เสียงขยับตัวพร้อมกับงึมงำเคี้ยวน้ำลายของวินทำเอาเธอตกใจไม่ใช่น้อย กลัวลูกจะตื่นขึ้นมาได้ยินเรื่องไม่ดีเท่าไรนัก จึงรีบดึงตัวชายหนุ่มให้เดินตามเธอออกไปคุยกันนอกห้อง

"ออกไปคุยกันข้างนอก"

เธอลากคนตัวโตกว่าลงมาถึงห้องรับแขกชั้นล่าง ซึ่งมีเพียงไฟสลัวที่ส่องมาจากตรงถนนและประตูหน้าบ้านเท่านั้น พอมาถึงเธอก็เปิดฉากทำข้อตกลงกับเขาทันทีจะได้ไม่เสียเวลา

"เรามาทำข้อตกลงกัน หนูให้พี่มาหาลูกได้ช่วงเย็นหลังจากที่วินเรียนเสร็จ แค่มาหาไม่ต้องมาค้างที่นี่"

"วิว พี่อยากอยู่กับวิวกับลูกมากกว่านั้นไม่ได้เลยเหรอ?"

ใครจะคิดว่าเขาจะกล้าเอ่ยขอร้องเธอแบบนั้น พร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเธอและยกมือขึ้นคว้าหมับเข้าที่เอวคอดกิ่ว ทำเอาเธอโกรธเป็นฟืนสุมเตาขึ้นอีกหน

"จะบ้าหรือไงหา! สมองกลับเหรอ? เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันต่างคนต่างใช้ชีวิต มีหน้าที่แค่เป็นพ่อกับแม่ให้วินก็เท่านั้น"

"แต่พี่ยังรักวิวนะ พี่รักวิวมาตลอด" เขาพูดแบบนั้นออกมาไม่ใช่คำโกหกแต่อย่างไร เขายังรักเธอ ยังคิดถึงเธอ แต่เพราะเรื่องในอดีตที่ทำพลาดไป ทำให้เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง

ตอนนั้นที่เขาปฏิเสธเธอ เขายอมรับเลยว่าเห็นแก่ตัวและโง่ที่สุด เขาเชื่อเพื่อนในกลุ่มตอนที่เคยเรียนมหาลัยด้วยกัน เชื่อว่าหมอนั่นแอบมีอะไรกับวิว จึงทำให้เขาลังเลเรื่องเด็กในท้องเธอ หนำซ้ำไอ้นั่นยังปั่นหัวเขาด้วยการบอกว่าวิวเอาเด็กออก ยิ่งทำให้เขาโมโหหนักและตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอก

ใช่ว่าเขานั้นไม่เจ็บหรือเสียใจเลยสักนิด พยายามบอกตัวเองว่าไม่ควรไปคิดถึงผู้หญิงแบบนั้น บอกตัวเองให้โกรธและเกลียดเธอยังไงก็ทำไม่ลง คำที่ว่าเธอเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจนั่นไม่ใช่เลยสักนิด คนที่น่ารังเกียจมันคือเขาต่างหาก คนที่ไม่เอาไหน ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด แทนที่จะเชื่อใจเธอกลับไปเชื่อคนอื่นอย่างสนิทใจ มารู้ความจริงอีกทีก็ตอนกลับมาจากเมืองนอก กว่าจะรู้ตัวก็ก้าวพลาดไปเกินครึ่งแล้ว เขามันแย่ แย่ที่สุด...

"รักเหรอ? เหอะ คนรักกันนี่เขาทำกันแบบนี้เนอะ เขาทิ้งลูกทิ้งเมียไปมีความสุขอยู่คนเดียวสิท่า"

รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความรู้สึกจุกแน่นในอก เธออยากหัวเราะให้ฟันร่วงกับคำว่ารักที่ผู้ชายตรงหน้าบอก ช่างไม่ต่างกับการผายลมทิ้งเลยสักนิด รักงั้นเหรอ? รักแล้วทิ้งเธอกับลูกแบบไม่มีเยื่อใยแบบนั้นน่ะเหรอ? รักประสาอะไร?

"พี่ขอโทษ~ ตอนนั้นพี่โง่เอง อึก~"

หยดน้ำตาเอ่อคลออย่างห้ามไม่ได้ เขาไม่อยากจะอ่อนแอเลยสักนิด กับเรื่องนี้เขาทั้งเจ็บปวดและเสียใจไม่ต่างกัน แต่หากจะให้เทียบกับความเจ็บปวดและผิดหวังที่วิวได้รับ เขาเองก็รู้ว่าเขาเทียบเธอไม่ได้

"กลับไปร้องให้คนที่บ้านพี่ฟังเถอะนะ รำคาญ ออกไปได้แล้วจะนอน"

"วิว~"

ประโยคที่เธอพูดมาทำเอาเขาแทบทรุด เขาไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อหรือแก้ตัวอย่างไรดี ได้แต่เรียกชื่อเธออย่างคนหมดแรง เธอไม่เอาอะไรแล้ว แม้แต่เขาที่เธอเคยรักมากก็ไม่เอาแล้วเช่นกัน...

"อย่าให้พูดอะไรซ้ำ ๆ จบคือจบ จะขุดมาทำซากอะไร ถ้ายังพอมีความคิดอยู่ก็ช่วยทำตัวให้ดีขึ้นมาหน่อย โดยเฉพาะออกไปจากตรงนี้"

น้ำเสียงแข็งกระด้างพร้อมกับมือเรียวที่ชี้ไปยังหน้าประตูบ้าน มันสมควรแล้วที่เขาจะได้รับการปฏิบัติแบบนี้จากเธอ ดีแค่ไหนแล้วที่เธอยังให้โอกาสเขาได้ทำหน้าที่พ่อของลูก เขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะกลืนก้อนความเจ็บฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

"ฮึก งั้นพี่กลับแล้วนะ วิวนอนพักผ่อนเยอะ ๆ พรุ่งนี้เช้ามีเรียนเดี๋ยวตอนเย็นก็ทำงาน ไว้พี่จะมาหาใหม่"

เขาฝืนยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยประโยคลา ก่อนที่เขาจะกลับไปตั้งหลักยังคอนโดที่พัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืนนี้ตัวเองจะนอนหลับไหม แต่หากเขายังฝืนอยู่ยิ่งจะเป็นการรบกวนเธอ เธอก็คงจะยิ่งรำคาญเขาจนไม่อาจดีได้ คิดได้ดังนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายถอดใจและยอมถอยหนึ่งก้าว

"เดี๋ยว"

ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องทักจากทางด้านหลัง หรือเธอเปลี่ยนใจรั้งเขาไว้? รอยยิ้มดีใจเมื่อคิดเองเออเองว่าเธอนั้นอาจจะใจดีกับเขาขึ้นมา แต่ทว่า...

"เวลาไปมหาลัยต่างคนต่างอยู่ ขอความกรุณาอย่าทำเหมือนรู้จักนะคะ มีหน้าที่สอนก็สอนไป"

ดูเธอพูดเข้าสิ เธอดูไม่คิดอะไรนอกจากอยากตัดขาดเขาให้จบ ๆ ไป ต่างจากเขาที่แทบขาดใจเมื่อได้สัมผัสถึงความห่างเหินที่เธอนั้นแสดงออกชัดเจน แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ตอบรับก็ฝืนใจ แต่จะปฏิเสธก็คงจะไม่มีทาง

"พี่จะพยายามนะ"