ชมพูพิงค์ | เสียรู้

1897 Words

ฉันไถลตัวนอนราบลงกับเตียง จนจุดเชื่อมสวาทมันหลุดออกจากกัน ตอนนี้อยากทุบหัวตัวเองซ้ำ ๆ และชี้หน้าด่าตัวเอง ว่ามึงทำอะไรลงไป! เสียวอ่ะใช่ ฟินอ่ะใช่ หลังความเจ็บปวดมันดีเหลือเกิน แต่พอมันจบปุ๊บ ฉันไม่กล้าหันกลับไปสบตาเขาเลย มันจะเป็นยังไงต่อจากนี้? เขาจะไปยื่นอกแมน ๆ กับลุงอัฐมั้ย ว่าฉันเป็นของเขาแล้ว “ถ้าเธอหิว ในตู้เย็นมีขนม” ฉันหันขวับไปมองเขาทันที ก่อนที่จะเห็นคุณอิฐกำลังใส่เสื้อผ้าและเดินเปิดประตูออกไป แค่นี้เหรอ? เขาไม่เขินไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง? หรือว่าเรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติเกินกว่าเขาจะมาสนใจ โดยเฉพาะกับผู้หญิงใจง่ายอย่างฉัน “มีอะไร มองฉันทำไม” เขาหยุดก้าวขึ้นบันไดแล้วหันมาถาม ก่อนที่ฉันจะรีบดึงผ้าห่มปิดตามสายตาที่เขาไล่มอง “ปะ เปล่า ตัวจะไปไหน?” “ไปขับเรือข้างบน” ว่าไงนะ ขับเรือ? ได้ไง? เขาบอกกับฉันเองนี่! ว่าเรือน้ำมันหมด ต้องรอพี่ชายลูกน้องเขาบึ่งเอามาให้ “ตัวบอก

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD