ตอนที่ 36
คนนี้คือพ่อบุญธรรมของพี่เหรอคะ
ฉันนั่งเปิดไฟในห้องนอนจนสว่างพร้อมทั้งนั่งคุดคู้อยู่บนเตียงนอนไม่ยอมขยับไปไหน ดวงตาจ้องมองที่หน้าจอมือถือนานเกือบครึ่งชั่วโมง ก็เห็นเพียงแค่พี่อี้เฉินอ่านข้อความนั้นแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
ออด~ ออด~
เสียงออดดังขึ้นที่หน้าห้องและเพราะเวลานี้คงไม่มีใครนอกจากผู้ชายห้องตรงข้าม ฉันรีบลงจากเตียงออกไปดูที่หน้าจอมอนิเตอร์ทันทีก็เห็นว่าเป็นพี่อี้เฉินจริงๆ จึงได้เปิดประตูออก
"หนูเป็นยังไงบ้าง! กลัวมากไหม"
ทันทีที่ประตูเปิดออกพี่อี้ได้เข้ามาจับที่ไหล่ของฉันเอาไว้แล้วพลิกซ้ายพลิกขวา พร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วห้อง
"หนูแค่ฝันร้าย.. ไม่ได้โดนทำทำร้ายร่างกายนะคะ พี่ไม่ต้องดูขนาดนี้ก็ได้"
ฉันขำให้กับท่าทางตื่นตระหนกของเขาในเวลานี้มาก แต่ก็เพราะท่าทางของเขานี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่หัวใจมากเช่นกัน อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นห่วงฉันมา
