สองปีต่อมา
"พี่ไคจะพามิลตันไปไหนคะ ท่าทางลูกเราน่าจะเหนื่อยแล้ว" เสียงภรรยาสาวเร่งเอ่ยห้าม เธอพึ่งพาลูกชายวัยขวบเศษเข้านอนกลางวัน แต่สามีกับมาช้อนอุ้มเข้าขึ้นมาอุ้ม ทำทีจะเดินลงบันไดไปอีก
หลังแต่งงานมาได้สองปีกว่า เธอมีหน้าที่แค่ดูแลลูกและสามีโดยไม่ต้องทำงานใด ตามคำสั่งของลาไคอย่างบอกไว้ชัดเจน
"พี่แค่เห็นลูกนอนไม่สบายตัวหน่ะ เลยจะอุ้มกล่อมดีกว่า" สามีหนุ่มตอบกลับ หลังเห็นภรรยาสาวนั่งเฝ้าลูกชายปานดวงใจ จนตัวเองลืมเวลาพักผ่อน ยังส่งเสียงหาววอดเป็นระยะน่าสงสาร
ฝ่ามือหนาค่อยๆตบก้นลูกน้อยกล่อม พลางเดินวนตอนคุยสื่อสารไม่ให้ลูกชายในอ้อมแขนรำคาญ
"แต่พี่ไคพึ่งทำงานมาเหนื่อยๆนะคะ ให้พิมเฝ้าลูกเองดีแล้วค่ะ"
"วันนี้งานไม่เยอะ มาดูลูกดีกว่าสบายมาก"
"พี่ไคคะ...ทำไมดื้อจัง แค่ลูกคนเดียวพิมว่าพอแล้วนะคะ" เธอเริ่มจะสงสัยซะแล้วสิ ว่าลูกชายสุดที่รักได้นิสัยใครมา?
"ได้ยังไงล่ะ พี่ว่าพิมรีบนอนสักงี
