เช้าวันต่อมา_
ร่างอรชรบนเตียงนอนค่อยๆลุกนั่ง ไล่ไตร่ตรองความคิดถึงเรื่องราวเมื่อวาน ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดดู ก็ไม่มีข้อความสักประโยคใดจากลาไค
ตั้งแต่เมื่อคืนที่เธอได้ขึ้นมาบนบ้าน บุพการีทั้งสองต่างเข้าห้องท่านเอง ทิ้งให้เธอพิจารณาความผิดอย่างเงียบๆ
"เราจะเลือกอะไรได้อีก" พอน้ำเสียงหวานพูดตัดพ้อ ถอนหายใจระบายออกเฮือกใหญ่ เพราะลาไคเองก็ห้ามบิดาเธอไม่ได้
ร่างอรชรดีดตัวลุกอีดออด รีบเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว พร้อมเก็บสัมภาระเตรียมกระเป๋า สำหรับการเดินทางไปโตเกียวในช่วงสายวันนี้
@ อีกด้านนึงโกดังลับ
ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดจากเจ้านาย ทำให้ลูกน้องไม่กล้าปริปากพูดคุยเสียงดัง จนพาลรอบโกดังเก่าเงียบงัน คล้ายจะร้างไร้ผู้คนยังไงอย่างนั้น
"เมื่อคืนลูกน้องที่บ้าน บอกว่าเฮียไปบ้านผมเหรอ" พิพัฒน์รีบมาทิ้งบนโซฟาเก่าๆ ยกสองมือเท้าคางสากไล่สายตาสำรวจรุ่นพี่หนุ่ม
ใบหน้าเขาเหมือนคนเคร่ง
