เอมมิกาเฝ้ารออยู่บ้านตัวเอง หัวใจแอบมีความหวังเล็กน้อยว่าเขาอาจรู้สึกผิดที่ทำให้เธอมีบาดแผลบนมือ หวังว่าไตรภพเข้ามาเอ่ยขอโทษ แค่ได้ยินคำขอโทษจากปากชายคนที่เธอรัก หัวใจดวงน้อยก็รีบยอมให้อภัยโดยไม่ลังเลใจ
“ลูกเอม”
“คุณแม่ เฮียสามมาหาเอมใช่ไหมคะ ละ แล้วเขาอยู่ไหนคะ”
เอมมิกายิ้มระรื่นหน้าบาน ในใจมีความหวังว่าเขาต้องง้อเธอเหมือนที่ผ่านมา ทว่า...สีหน้ามารดาบ่งบอกให้คำตอบว่า
“คุณไตรภพเขาไม่ได้มาหาลูกเอมหรอก ตั้งแต่เกิดเรื่องมีแต่พ่อของทางฝ่ายนั้นเอ่ยขอโทษเราคนเดียว คุณไตรภพก็ไม่เคยมาหาลูกเอมอีก แม่ว่าเราควรตัดใจจากเขาเถอะ ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นค่าในตัวลูก เราก็แค่ถอยออกมา ไม่ให้ถลำลึก ยิ่งเจ็บมาก”
วิลาสินีเตือนสติ ปลอบประโลมลูกสาวคลั่งรักผู้ชาย เธอสงสารลูกสาวพยายาม ทุ่มเททำเพื่อเขามากจนลืมคิดถึงตัวเองว่าจะพลอยเดือดร้อนหรือมีปัญหาจนได้รับบาดแผลตอบแทนกลับมา รักคนที่เขาไม่ได้รัก มันยิ่งสูญเปล่
