บทที่ 26
ป๋าทัต
“ถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้าน”
“ว้าย!!”
ลลิตสะดุ้งเฮือกจนเผลอทำโทรศัพท์หลุดจากมือ ทัตเทพโน้มตัวข้ามโซฟาคว้าโทรศัพท์ของหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน ทว่าท่วงท่าตอนนี้ค่อนข้างล่อแหลมเหลือเกิน หญิงสาวเอนตัวกึ่งนอนกึ่งนั่ง ในขณะที่ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปจนใบหน้าใกล้เพียงแค่คืบ
ก้มหน้าหลบสายตาแล้วเบี่ยงตัวหลบ แต่ฝ่ามือใหญ่ของทัตเทพวางทาบลงบนโซฟาข้างตัวของหญิงสาว อีกทั้งยังจงใจโน้มหน้าเข้าใกล้เธอจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
“พะ พ่อ…” ลลิตเกือบจะหลุดว่าพ่อหมอ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าไม่ควร จึงเปลี่ยนคำเรียก “พี่ทัต ถอยออกไปหน่อยค่ะ”
“คำตอบล่ะ?”
“คะ?”
“เมื่อไหร่ลลิตจะกลับบ้าน” การเรียกหญิงสาวด้วยชื่อ ด้วยสายตาและน้ำเสียงนั้น ไม่คิดมาก่อนเลยว่ามันจะทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวได้ขนาดนี้
…ช่วงนี้พ่อหมอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ!!...
ทั้งคำพูดคำจา การแตะเนื้อต้องตัว สายตา ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ เปลี่ยน
