บทที่ 29
คืนนี้พี่ทัตเป็นของลลิตนะคะ
“ลลิต มึงฟังกูนะ กูรักมึง แต่ก็ไม่อยากให้ตัณหาราคะครอบงำกู กูถึงต้องหลีกเลี่ยงมึง!”
“นั่นไง พูดออกมาแล้ว ไม่รักลลิตแล้วจริงๆ…” ตอนนี้ลลิตคือคนเมา ที่รับฟังแต่สิ่งที่ตัวเอวอยากฟัง และได้ยินแต่สิ่งที่ทิ่มแทงหัวใจตัวเองเท่านั้น การรับรู้ของลลิตนั้นไม่เต็มร้อย
“ลลิต! ลลิต มึงฟังกู!”
“ไม่! ลลิตจะกลับบ้าน ไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่ได้รักลลิต”
“แม่ง เวลาเมาทำไมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ?”
เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ร่างกายนั้นไร้การควบคุม แต่ทัตเทพไม่ยอมง่ายๆ เขาโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ ไม่ให้เธอเดินจากไป
“ถ้ามึงไป มึงโดนไอ้ดรีมเล่นของใส่อีกแน่!” ได้ทีก็ข่มขู่ หากแต่ลลิตในตอนนี้นั้นดื้อรั้นกว่าในยามปกติมากนัก
“โดนทำของก็ไม่สนใจแล้ว ปล่อยให้โดนทำไปเลย!”
“แม่งเอ้ย ทำไมดื้อแบบนี้วะ…!”
สบถคำหยายอยู่หลายคำตาม
