บทที่ 20
เผ็ดเกินไป
“โครตหิวเลย กูไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้ว”
“คะ?”
ลลิตถูกทัตแทบจับข้อมือเล็ก กึ่งลากกึ่งจูงไปที่ห้องอาหาร ระหว่างทางเธอก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ทำไมพ่อหมอถึงยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าคะ ไม่หิวแย่เหรอคะ?”
“หิวสิ ถึงรีบอยู่นี่ไง”
“เอ่อ แต่ว่าลลิตทำผัดกะเพรานะคะ น่าจะไม่เหมาะกับคนที่อดข้าวมาทั้งวัน”
“มีอะไรให้กินก็กินจะเลือกกินทำไมวะ?”
“อะ เอ่อ แต่รสชาติของมัน…”
เมื่อมาถึงห้องอาหาร ลลิตก็ถูกจับให้นั่งรออยู่ที่โต๊ะ ส่วนทัตเทพก็เดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์แล้วตักข้าว ตักกับข้าวใส่จาน ก่อนจะเดินมาวางไว้บนโต๊ะ
“น่ากินดีนะ” เขาเอ่ยชม ก่อนจะใช้ช้อนตักคำหนึ่งเตรียมที่จะเอาเข้าปาก
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!” ลลิตร้องห้ามอย่างกังวลใจ อีกทั้งยังยื่นฝ่ามือเล็กไปคว้าข้อมือใหญ่ห้ามเอาไว้
ไม่รู้ว่าทัตเทพจำที่เธอเคยพูดได้ไหม นอกจากของหวานแค่ไม่กี่อย่างแล้ว พวกอาหารจานเดียวแบบนี้เธอไม่เคยทำ
