วันรุ่งขึ้น ณ โรงพยาบาล,จังหวัดกรุงเทพ
“อุแว้ อุแว้ อุแว้”
“โอ๋ ๆ ไดอา ไม่ร้องนะลูก”
‘แกร๊ก’
ประตูห้องพักฟื้นถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับดรุณีและเดวาที่วิ่งเข้ามาในห้อง ทั้งคู่เหนื่อยหอบเดินไปจับราวเตียง เพื่อมองไปยังทารกน้อยที่ร้องไห้ในอ้อมอก
นานะ
“เป็นยังไงบ้างหลานชายย่า”
“แม่ขา… น้อง ๆ” ดัชซ์รับเด็กชายที่เพิ่งเข้าเต้าเสร็จมาหาแม่ตัวเองและลูกสาว เดวาตาเป็นประกายดีใจเธอเอื้อมมือเล็กป้อมสัมผัสแก้มน้องแผ่วเบา
“แข็งแรงครับแม่ คลอดง่าย”
นานะนั่งมองคุณพ่อที่อุ้มลูกชายอยู่ด้วยรอยยิ้ม ใช่... เธอคลอดง่ายจริง ๆ เบ่งไม่กี่ครั้งเจ้าตัวเล็กก็ออกมา แต่เมื่อวานคุณพ่อเขาเหนื่อยมาก นานะฝากครรภ์ที่จันทบุรีและของเด็กต่าง ๆ เธอก็เก็บไว้ที่นั่นทั้งหมด ขนาดคาร์ซีทใหม่ที่ว่าจะซื้อ ยังไม่ได้ซื้อเลย
การวิ่งหาซื้อของใหม่ทั้งหมดจึงตกเป็นของคุณพ่อดัชซ์โดยปริยาย
หนำซ้ำยังรับหน้าที่ดูแลเบบี๋ตัวน้อยที่ร้องจ้าต
