“เอาล่ะเอิงเอย พี่ว่าคนที่จะช่วยเราคือคุณแทนไท” เอิงเอยเริ่มเห็นด้วย พยักหน้ารัว ๆ แล้วนั่งลงจับมือฉัน
“แล้วเรื่องยื้อเวลา แน่ใจนะคะเจ๊ ถ้ามันช้าเอิงเอย...”
“ไม่ได้! เอิงเอยห้ามเอาตัวเข้าแลกเด็ดขาด เชื่อใจพี่นะเอิงเอย เราต้องไม่เสียตัวให้ไอ้แก่นั่น”
พอฉันพูดจบก็รีบสะกิดเอิงเอยทันที เพราะตอนนี้ผู้ติดตามเกือบสิบคนเดินกลับมายืนที่เดิมแล้ว
“ทางเราปล่อยให้พวกคุณใช้เวลาส่วนตัวมากพอแล้วค่ะ” มากพอ? เหอะยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ
“รับของว่างเลยมั้ยคะ” หนึ่งในนั้นถามขึ้นมาอย่างนอบน้อม
“ก็ดีค่ะ” ฉันตอบไปส่ง ๆ คิดว่าคนพวกนี้จะแบ่งสันปันส่วนออกไปบ้าง
แต่ไม่ค่ะ! นางใช้วิทยุสื่อสารสั่งการไปถึงครัว และคนในครัวก็ยกมาเสิร์ฟถึงที่
มีมาการอง มีน้ำชา มีของหวานที่หว๊านหวานจนฉันกระเดือกไม่ลง
แหม... ช่างดัดจริตจริง ๆ
“ฉันกินของพวกนี้ไม่เป็นค่ะ อยากกินส้มตำปูปลาร้า ขนมจีนตีนไก่
ปลาร้าสับ” เอิงเอยได้ย
