“ไอ้ลูกบ้ากาม”
คนเป็นแม่ถอนใจยาวๆ ก่อนจะมองหน้าบุตรชาย และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ที่แกจะไปตามหนูทรายครั้งนี้ก็คงจะพากลับมาด่ามาว่าอีกสินะ”
“ไม่ใช่นะครับ ผม... ผมรักเธอ” ในที่สุดก็จำต้องสารภาพความในใจออกไป
ใช่...
ตอนนี้เขารู้แล้วล่ะว่าเขารักทรายทองมากแค่ไหน และเขาก็คงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ หากไม่มีทรายทองอยู่เคียงข้าง
“หื้อ?”
คุณหญิงเมธาวีแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่สองหูได้ยิน
“แกว่าอะไรนะตาเมธ”
“ผมรักทรายทองครับ” ชายหนุ่มย้ำชัดออกไปอีกครั้งเพื่อให้มารดามั่นใจ
“นี่แกไม่ได้โกหกแม่ใช่ไหม” จากที่เคยหน้าเครียดตอนนี้เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม
“ผมจะโกหกคุณแม่ทำไมล่ะครับ ผมรักทรายทองจริงๆ รักมาตั้งนานแล้วด้วย”
“รัก... แต่ด่าว่าทุกวันเนี้ยนะ”
“ก็ผม... ผมกลัวทรายทองจะรู้ว่าผมคิดยังไงกับเธอน่ะสิครับ”
ในที่สุดคุณหญิงเมธาวีก็หัวเราะออกมา น้ำตาแห่งความยินดีไหลซึม
“สัญญากับแม่นะว่าจะดูแลหนูทราย
