เช้าวันต่อมา
ร่างบางนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน พราวฟ้างัวเงียตื่นขึ้นมามองเพดานที่อยู่ด้านบนด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“ที่ไหน…” พราวฟ้าถามตัวเองเสียงเบาก่อนจะตั้งสติตัวเองให้ดีแล้วมองสำรวจไปรอบห้องที่เธอไม่คุ้นเคย
หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เธอพยายามนั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น ก่อนจะจำได้ว่าอนาวินเป็นคนพาเธอมา แต่พอตื่นขึ้นมากลับไม่เห็นใครเลยสักคน
ครืด~ ครืด~
เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นเคยอยู่ในประเป๋าดังขึ้นทำให้พราวฟ้าต้องรีบลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีว่าใครโทรมา
“คุณแม่!” หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อเห็นชื่อของคุณแม่อยู่บนหน้าจอ ถ้าหากรับสายเธอจะต้องตอบคุณแม่ว่ายังไงดี
ฟู่ววว~
พราวฟ้าถอนหายใจออกมาด้วยท่าทางโล่งอกเมื่อเห็นว่าคุณแม่วางสายไปแล้ว แต่เธอก็ดีใจไม่นานเมื่อคุณแม่โทรมาอีกครั้ง ทำให้เธอไม่อาจเลี่ยงได้และกดรับสายในที่สุ
