หลายวันผ่านมา…
ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับญดารินและลูกถูกส่งเข้ามายังไอแพดเครื่องบาง ดวงตาครามเข้มกวาดอ่านทุกตัวอักษรขณะหัวใจเต้นแผ่วลง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายหนักอึ้งราวถูกหินก้อนใหญ่ถ่วง ปุรินถามตนเองซ้ำๆ เขาปล่อยช่วงเวลาล่วงเลยขนาดนี้ได้อย่างไร พอรู้สึกตัวชายหนุ่มจึงพาตัวเองลงมาข้างล่างตรงดิ่งไปยังรถคันใหญ่จากนั้นก็ขับไปตามที่อยู่ซึ่งตุลการแนบท้ายข้อมูล
คฤหาสน์หลังใหญ่ปกคลุมด้วยรั้วสูงลิ่วทำชายหนุ่มมุ่นคิ้วสงสัย มือแกร่งหมุนพวงมาลัยชะลอจอด ไม่ทันก้าวลงไปถาม รถญี่ปุ่นป้ายทะเบียนคุ้นตาดันสวนออกมาพอดิบพอดี เห็นเช่นนั้นชายหนุ่มจึงไม่รอเร่งเคลื่อนตาม
ภายในใจพ่อเลี้ยงหนุ่มเริ่มตั้งคำถามเช่นเดียวกับความสับสนซึ่งเพิ่มพูนกระทั่งล้อรถหยุดหมุน ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง มือหนาหยิบแมสก์พร้อมสวมหมวกแก๊ปอำพรางตน
แววตาวูบไหวไม่ละห่างเป้าหมายสะกดรอยตามไปจนเห็นอีกฝ่ายหยุดลงบริเวณแผนกจิตเวช หญิงสาวนั่งรอพัก
