จากนั้นทั้งคู่ก็ก้าวขาลงบันไดคนละขั้น แต่เป็นไปอย่างพร้อมเพรียงและมั่นคง ซึ่งมันเป็นการลงบันไดที่อารดาคงไม่อาจลืมไปชั่วชีวิต เพราะทุกขั้นบันไดเดเรคจะยื่นหน้ามาจุมพิตเธอหนึ่งครั้ง พอเธอทำท่าจะโวยวายประท้วง พ่อเจ้าประคุณก็อ้างว่าเป็นการให้กำลังใจ กว่าจะก้าวลงไปถึงบันไดขั้นสุดท้ายเรียวปากสีกุหลาบก็บวมเจ่อ เพราะความเป็นห่วงเป็นใยอันมากล้นของคนร้อยเล่ห์
ครั้นทั้งสองเดินมุ่งหน้ากลับบ้านมาถึงแนวป่าที่เป็นพื้นราบ เจ้าพ่อหนุ่มก็ได้ยินเสียงคนเดินมุ่งตรงมาทางนี้ บ้างก็แว่วเสียงพูดคุยดังมากระทบโสตประสาท เดเรคจึงรั้งแขนเรียวไปหลบหลังพุ่มไม้
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” คนที่เอาแต่เดินชมนกชมไม้อย่างเพลิดเพลินทำหน้าเลิ่กลัก ครั้นเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเคร่งขรึมเธอก็เอ่ยถามด้วยความฉงน
“ผมได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้” เสียงกระซิบกระซาบข้างใบหูน้อยทำให้หญิงสาวพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เ
