“นายครับ คนของเราโทร.มาบอกว่ามีเด็กสองคนมาป่วนอยู่ตรงหน้าประตูครับ” หลังจากขอตัวไปรับโทรศัพท์อยู่ตรงมุมห้อง วิกเตอร์ก็เดินกลับมารายงานเจ้านาย
“ทำไมไอ้พวกนั้นมันถึงไม่ไล่ให้เด็กกลับบ้านไป” พ่อหนุ่มจอมโอหังเค้นเสียงห้าวกระด้างด้วยความหงุดหงิดให้ลูกน้อง เรื่องแค่นี้ยังไม่มีปัญญาจัดการ
“ไล่แล้วครับ แต่เด็กสองคนนั้นยืนยันว่าจะพบเจ้านายให้ได้ครับ” เลขาฯ มาดขรึมกล่าวอย่างจริงจัง
“พบฉันเนี่ยนะ” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากลูกน้องคนสนิททำให้เดเรคชี้นิ้วใส่อกตัวเอง พร้อมมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“ใช่ครับ นายจะให้ผมไปจัดการให้ไหมครับ” วิกเตอร์พยักหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยถาม
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจะไปดูเองว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ถึงได้กล้ามากวนประสาทฉันถึงที่นี่” เจ้าพ่อหนุ่มโบกมือ พลางกล่าวด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์
“แพนเตอร์! อาลาเล่!” ทันทีที่ก้าวฉับๆ มาถึงหน้าคฤหาสน์เบอร์ยาน็อฟสกี้เ
