อาทิตย์ฉุกกระชากมุกรินมาที่รถจนข้อมือเล็กปรากฎรอยแดงจ้ำ
“คุณทิตปล่อยมุกค่ะ” มุกรินพยายามสลัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่สำเร็จ จนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บร้าวไปทั้งแขน
“ปล่อยมุกค่ะ มุกบอกให้ปล่อยไงคะ!” มุกรินขึ้นเสียงดังอย่างเหลืออด ด้วยเหตุนี้ทำให้เขายอมปล่อยให้ข้อมือเธอเป็นอิสระแต่ใช่ว่าอาทิตย์จะยอมหยุดง่ายๆ
“ปล่อยให้คุณกลับไปสวมเขาให้ผมน่ะเหรอ”
เพี๊ยะ!!!
เสี้ยววินาทีที่หัวใจดวงน้อยถูกเหยียบย่ำป่นปี้จนไม่เหลือชิ้นดี ฝ่ามือเล็กฟาดลงไปที่ใบหน้าคมคายเต็มแรงจนใบหน้าของอาทิตย์หันไปอีกทาง
อาทิตย์ยืนแข็งค้างด้วยสีหน้าตกตะลึง ความแสบชาที่ใบหน้าไม่อาจเทียบเท่าได้กับอานุภาพรุนแรงจากความโกรธที่ร้าวระบมไปถึงขั้วหัวใจ เจ้าของร่างสูงยืนนิ่งราวกับเวลาหยุดเดิน เมื่ออารมณ์โมโหคุกรุ่นก่อนหน้าคล้ายกับดึงสติขึ้นมา อาทิตย์ก็จับจ้องไปยังใบหน้าของมุกริน
ดวงตาคู่สวยฉายแววตัดพ้อและความโกรธปะปนกัน มุกรินร
