หลายวันต่อมา
ระหว่างที่พนักงานบริษัทตะวันฉายกำลังจับกลุ่มพูดเรื่องสัพเพเหระในเวลาพักกลางวันอยู่นั้น ต่างก็พากันตกใจเมื่อสถาปนิกประจำบริษัทผู้ที่มักจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า เข้าไปในห้องทำงานของอาทิตย์เหมือนคนกำลังจะไปหาเรื่องใคร
“ทำไมมึงทำงานชุ่ยแบบนี้วะ!” ภูวเนศโยนแฟ้มเอกสารลงตรงหน้าเจ้าของห้อง แต่คนซึ่งกำลังใช้สายตาจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์กลับตอบอย่างคนไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“อะไร”
“มึงยังจะมีหน้ามาถามกูอีกเหรอ ก็แบบบ้านของคุณพรเทพไง มึงไม่ได้ตรวจสอบก่อนเหรอว่าแบบที่มึงอนุมัติไปมันไม่ตรงกับความต้องการของคุณพรเทพเขา แล้วก็นะ ภรรยาคุณพรเทพเขาซีเรียสกับเรื่องฮวงจุ้ยมากแต่ทำไมมึงถึงไม่ดูว่าแบบที่มึงส่งไปหันหน้าห้องพระไปทางทิศตะวันตก” ปกติอาทิตย์เป็นคนทำงานละเอียดรอบคอบและไม่เคยผิดพลาดมาก่อน ครั้งนี้ภูวเนศจึงอดสงสัยไม่ได้
ทำไมอาทิตย์ถึงกลายเป็นคนทำงานสะเพร่าถึงขนาดมองข้ามเรื่องสำคัญ อีกอย่
