@สองสัปดาห์ต่อมา
ภายในรถยนต์สีดำที่จอดอยู่ริมฟุตบาทหน้าคณะ บรรยากาศภายในห้องโดยสารเงียบเชียบ แม้เครื่องยนต์จะยังติดอยู่ แต่แอร์เย็นๆ ที่เป่าเบาๆ ก็ไม่ได้ช่วยทำให้อารมณ์ที่อึมครึมจางลงได้เลย
เขานั่งพิงเบาะฝั่งคนขับ มือข้างหนึ่งวางพาดพวงมาลัยอย่างลวกๆ อีกข้างยกขึ้นนวดขมับเบาๆ เปลือกตาหย่อนลงเล็กน้อยอย่างคนที่ดูจะพักผ่อนไม่เต็มอิ่ม ขณะที่ฉันนั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับ หันมองเขาด้วยแววตาเป็นห่วง สังเกตได้ชัดว่าเขาอ่อนแรงกว่าทุกวัน
"วันนี้เหมยเลิกค่ำนะคะ เฮียไม่ต้องรอรับเหมยก็ได้"
ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล มือเรียววางลงบนตัก กำชายกระโปรงนักศึกษาแน่นเล็กน้อย ดวงตาเหลือบมองสีหน้าเขาอย่างลังเล
"แล้วจะกลับยังไง" เขาหันหน้ามามองฉันช้าๆ น้ำเสียงทุ้มติดเรียบแต่เต็มไปด้วยความห่วงใย แววตาคู่นั้นที่จ้องมาก็ยังคงเหมือนเดิม—นิ่ง เงียบ แต่หนักแน่น และจริงจัง
"เดี๋ยวเหมยกลับกับควีน" ฉันรีบตอบกลับ พยายาม
