“หัวขโมยนะครับแม่”
“เด็กผู้หญิงตัวแค่นั้นเนี่ยนะ”
“ครับ ผมคงต้องรื้อระบบความปลอดภัยใหม่ทั้งหมดแล้ว ยายเด็กนั้นอายุนิดเดียวยังเข้ามาได้ สะเพร่าสิ้นดี” เควิ้นพูดพร้อมกับชำเลืองตามอง เจ ที่ยืนก้มศีรษะอยู่ไม่ห่างอย่างสำนึกผิด
“สวัสดีจ๊ะ หนูชื่ออะไรเหรอจ๊ะ?" ตะวันเดินเข้าไปหา หลิวหลิว ที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น รายล้อมไปด้วยคนของเควิ้น
“ละ หลิวหลิว ค่ะ หนูชื่อหลิวหลิวค่ะ” หลิวหลิว รู้สึกหายใจโล่งขึ้นเมื่อได้เห็นหน้าและแววตาใจดีของตะวัน
“พ่อแม่ หนูอยู่ไหนเหรอจ๊ะ?” หลิวหลิว ส่ายหน้าไปมา ตะวันหลี่ตาลง “หนูพักอยู่ไหนเหรอจ๊ะ” หลิวหลิว ส่ายหน้าอีกครั้ง
เควิ้นกับคีน หันมามองหน้ากันรวมถึง เจ ด้วย ที่รู้สึกแปลกๆ คำตอบที่ตะวันซักถามหลิวหลิวในตอนนั้น
“สมองของเธอได้รับความเสียหาย และไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง ความทรงจำในวัยเด็กของเธอไม่มีวันกลับมาอีกต่อไปแล้ว” เควิ้น และคีน ที่พาหลิวหลิว มาตรวจร
