นิโคลเริ่มเรียนรู้วิถีชีวิตของชาวเมืองคากันนูตา ประชากรส่วนใหญ่ที่นี่จะเน้นด้านเกษตรกรรม ปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ ไว้ดำรงชีวิตภายในเมืองกันเอง ซึ่งเป็นเรื่องดีมากๆเพราะทุกอย่างเหล่านี้จะปลอดภัยหายห่วง และอีกอย่างคือการทอผ้าที่นิโคลใคร่สนใจอย่างมาก ทำให้แต่ละวันเธอมีความสุขกับที่นี่มาก
“ผมมารับ” นิโคลตกใจกับเสียงของคนที่มาจากด้านหลัง เธอหันกลับมาทันที ฮาซานยิ้มออกมาทันทีเมื่อแก้มเนียนๆขาวเปรอะเลอะสีย้อมผ้าหลายจุด ฮาซานต้องมารับ นิโคลที่นี่อยู่เป็นประจำ ทุกครั้งที่นิโคลมาโรงงานทอผ้า เธอสามารถคลุกอยู่ที่นี่ได้นานจนหลงลืมเวลาแม้กระทั่งเรื่องการกิน ที่เขาต้องสั่งนางในคอยติดตามและกำชับเรื่องอาหารการกินของนิโคล
“สวยมั้ย?” นิโคลชูผ้าที่ตัวเองย้อมด้วยมือ เธอศึกษาและทำการผสมสีด้วยตัวเองอย่างจริงๆจัง
“สวยครับ” ฮาซานตอบรับ พร้อมกับล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าของตนออกมา และขยับเข้าไปใกล้นิโคล เขาค่อยๆเช็ด
