๕๕
กระต่ายซุกใบหน้าเข้าหาซอกคออุ่นอย่างหมดแรง ขาสวยปล่อยลงข้างลำตัว มือเรียวเกาะเกี่ยวที่บ่าแกร่งไม่ยอมปล่อย ในยามที่รชานนท์เลื่อนสายตาเข้ามาจ้องมองใบหน้าสวยหวานในระยะใกล้ แก้มขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าปลายจมูกโด่งเลื่อนเข้าไปฝังลงที่แก้มนวล ทั้งที่ยังรู้สึกว่าเขาไม่ทันได้สั่งการอะไรเลยด้วยซ้ำ
เป็นไปได้ว่าหัวใจนำพาทุกอย่างให้เป็นไปตามทางของมัน
"เอาออกได้แล้วค่ะ เราหายมานานแล้วนะคะ"
"ภายในบ้านเงียบกริบเลยนะ ทุกคนหลับไปแล้ว ก็คงดึก...กว่าพี่นินจะกลับ"
"บางครั้งทุกคนก็ดูเปิดทาง" คนฟังยิ้มกว้างทันที
"ไม่ดีเหรอ เข้าตามตรอกออกตามประตู เรารู้ ทุกคนรู้ ผมชอบความสัมพันธ์แบบที่มันเปิดเผยนะ"
"รู้แล้วค่ะ" มือเรียวเลื่อนมาดันหน้าท้องแกร่ง ในตอนที่ความใหญ่โตกำลังจะหลุดออกจากช่องทางรัก ความกังวลกลัวว่าธารน้ำหวานจะเปรอะเปื้อนออกมา กายสาวขมิบแน่น เลยกลับกลายเป็นว่ากายสาวตอด
