พี่ชายข้างบ้าน
1016 Words
ตอนที่ 1
พี่ชายข้างบ้าน
แสงไฟระยิบระยับจากบ้านสีขาวสองชั้นในตอนค่ำ พร้อมเสียงพูดคุยสนุกสนานด้านหลังสวนหย่อมของตัวบ้าน บ่งบอกให้รู้ว่าวันนี้ บ้านของ อรวรรณ กำลังสังสรรค์เล็กๆ เนื่องด้วยวันนี้ อัฐกร พี่ชายเธอกลับมาบ้าน หลังจากไปทำงานต่างจังหวัดหลายเดือน และนัดๆเพื่อนๆมานั่งกินข้าวอย่างครื้นเครง
ตู๊ดๆๆ
เสียงออดดังระรัวหน้าบ้าน คล้ายจะมีแขกมาสมทบเพิ่ม วันนี้เขาเชิญเพื่อนเก่าหลายคนมาเพื่อดื่มกินกับง่ายๆ
“ยายออมไปดูหน่อยซิ ใครมา”
อัฐกรตะโกนบอกน้องสาวที่อยู่ในครัว เนื่องด้วยตัวเองกำลังวุ่นอยู่กับการปิ้งย่างที่เตาบาร์บีคิว
“ค่าพี่อัฐ”
ร่างบางที่สูงเพียงร้อยห้าสิบเก้าเซ็นต์ที่กำลังสาละวนในครัว วางจานและแก้วที่ตระเตรียมก่อนจะปรี่วิ่งไปหน้าบ้าน ด้วยเกรงว่าแขกของพี่ชายจะรอนาน
“ว่าไงออม?”
หน้าคมคายหล่อเหลาที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วเอ่ยทัก ทันทีที่เธอเดินไปถึง สายตาลุ่มลึกนั้นมองเธอด้วยความลิงโลดยิ่ง
“พี่คราม!”
อรวรรณ อุทานเบาๆ มองร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวและกางเกงยีนส์เนื้อดี มือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเอ็นนั้นถือขวดน้ำสีทองไว้ แต่เขายังคงหรี่ตามองเธออย่างโลมเลีย
สายตาและท่าทางที่เธอหลงใหลมาตลอด
“จะยืนจ้องอีกนานมั้ย เมื่อไหร่จะเปิดประตูให้พี่สักที”
คราม เอ่ยถามมองร่างบางระหงในชุดเสื้อครอบเนื้อดีที่รัดรูปจนมองเห็นเนินอกอิ่มและทรวดทรงองค์เอวที่เด่นชัด
“พี่ครามกลับมาเมื่อไหร่?”
มือที่เอื้อมเปิดประตูสั่นระริกอย่างตื่นเต้น เขาคือเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอ ที่อยู่บ้านติดกัน แต่ช่วงหลัง คราม ไปทำงานต่างจังหวัดหลายเดือนแล้ว เนื่องด้วยเขาเป็นวิศวกรโยธา
“เมื่อกี้นี้ เห็นไอ้อัฐบอกอาบน้ำเสร็จก็รีบมาเลย”
คราม ตอบคนตัวเล็ก และเดินเข้ามายังรั้วบ้าน เมื่อเธอเปิดประตูให้
“พี่อัฐกับเพื่อนอยู่หลังบ้านค่ะ”
เธอ บอกเขาคล้ายจะให้เขาเดินอ้อมตัวบ้านไปด้านหลังและพยายามจะเดินเลี่ยงกลับเข้ามาในตัวบ้าน
“สะโพกผายขึ้นรึเปล่าออม”
เขาเอ่ยเบาๆ มองสะโพกงามงอนที่กระเพื่อมไหวตามแรงเดิน ภายใต้กางเกงวอร์มรัดรูปของร่างบางระหง และอดไม่ได้ที่จะเอามือจับอย่างคุ้นเคย
“อะ ..พี่คราม”
อรวรรณ ชะงักเล็กน้อยหันมามองคล้ายจะปราม เนื่องด้วยตอนนี้มีพี่ชายและเพื่อนๆอยู่ในบ้าน ส่วนพ่อกับแม่ที่เป็นราชการไปสัมนาต่างจังหวัด
“อืม สะโพกผายขึ้นจริงด้วย”
คราม คว้าร่างบางมาโอบกอดเมื่อ เธอจะเดินเข้าบ้าน มือหนาดันคนตัวเล็กชิดกับมุมเสาและขยุ้มบั้นท้ายงามงอนให้แนบชิดกับตัว
“พะ ..พี่ครามจะทำอะไร”
อรวรรณ ตระหนกกับการกระทำที่อุกอาจของเขาในบ้านของเธอเอง แต่ไม่กล้าเอ่ยเสียงดังด้วยเกรงว่าพี่ชายและเพื่อนๆที่อยู่หลังบ้านจะได้ยิน
“คิดถึงพี่มั้ยครับ”
หน้าคมคายซุกลงซอกคอขาวระหง ดูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาเคยดอมดม และเผลอไผลไปกับความหอมหวานจนกระทั่วเลยเตลิดกับการยั่วยวนของน้องสาวเพื่อน
“ไม่ค่ะ”
เธอตอบเสียงแข็ง สวนทางกับความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง ด้วยที่ผ่านมาเธอเฝ้าหลงไหลติดตามเขา แต่เขาก็ยังคิดกับเธอแค่น้องสาว
จนกระทั่งวันนั้น....
“จริงเหรอออม?”
คราม กดร่างคนตัวเล็กไว้แน่น มือล้วงยังเนินเนื้อด้านในและกอบกุมสองเต้างาม ก่อนจะบีบเคล้นมันอย่างแรง จนหน้าสวยเริ่มทำหน้าเหยเก “ไม่คิดถึงพี่จริงเหรอ”
“ไม่..”
ริมผีปากหนาของ คราม บดขยี้จูบยังกลีบปากบางแทบจะทันที ลิ้นสากเข้าต้อนรัดลิ้นเล็กในโพรงปากนุ่มอย่างหนักหน่วงด้วยความโหยหา
เธอกดบ่าเขาไว้แน่นมือที่เหมือนจะผลักใสในตอนแรก เริ่มจะอ่อนระทวย และเผลอจูบตอบเขาเมื่อสัมผัสปลายลิ้นที่มีกลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆ ผสมกับบุหรี่อ่อนๆ
กลิ่นของเขา ที่เธอหลงใหลมาตลอด
“อืม”
ครามคำรามต่ำในลำคอกับกริยาของเธอ ริมผีปากเขาจึงบดขยี้อย่างอ้อยอิ่ง เหมือนจะดูดกลืนลมหายใจของเธอไปด้วย
“แน่ใจนะว่าไม่คิดถึงพี่”
เขากระซิบเสียงกระเส่า เมื่อถอนริมผีปากออก มือปลาหมึกไล้ทั่วร่างนิ่มของเธอ
“มะ..ไม่คิดถึง”
ทำไมต้องคิดถึง ในเมื่อตอนนี้ พี่คราม มีแฟนแล้ว และตอนนี้เองเธอก็กำลังจะเริมตัดใจจากเขาแล้ว
พอกันที...ความลุ่มหลงที่เป็นไปไม่ได้
“หัดกลายเป็นคนโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า ถลกเสื้อครอบของเธอให้ร่นขึ้นก่อนจะก้มลงครอบครองเต้างามและดูดอย่างมูมมาม จนกายสวยบิดร่าน
“ยะ..อย่าพี่คราม เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น”
เธอกระซิบบอก พยายามดันตัวเขาออกแต่เหมือนเป็นการแอ่นอกให้แนบชิดกับปากหนาที่กำลังดูดเม้มให้ถนัดยิ่งขึ้น
จ๊วบๆๆ
คราม ดูดกินเต้าอวบอิ่มของเธอสลับไปมาทั้งสองอย่างอย่างมูมมาม เหมือนกำลังดูดนมแม่
“อืม ก็อย่าร้องเสียงดังซิออม”
เขากระซิบเสียงกระเส่า กระตุกสายรัดกางเกงวอร์มลงต่ำ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวแข็งเข้าล้วงกลีบเนื้อสาวภายใต้แพนตี้ตัวจิ๋ว แหวกกลีบร่องและคลึงปุ่มเกสรเบาๆ จนน้ำหวานเริ่มไหลมาทักทาทายนิ้วมือ
“อ่าส อ๊าย”
เธอเกลียดเขานักกับการรุกเร้าที่พร้อมจะทำให้ร่างกายเธออ่อนระทวยเสมอ ...และเธอก็ปฎิเสธมันไม่ได้สักครั้ง
“ไหนบอกไม่คิดถึงพี่ แต่ทำไมแฉะง่ายจัง”
**********************
- Writer
