Chapter 3 | เธอชื่อ 'เรนนี่'
1364 Words
พอที่นั่งรถมานานเกือบหนึ่งชั่วโมง รถที่พวกเธอกำลังนั่งอยู่ก็เลี้ยวเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของร้านอาหาร
ซึ่งคนขับรถก็ลงมาเปิดประตูให้พวกเธอ เราทั้งสองพอลงจากรถแล้วก็เดินตามกันเข้ามาภายในร้านอาหาร
"คนเยอะจัง" เธอบ่นพึมพำ ขณะมองผู้คนที่กำลังนั่งทานอาหาร
"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามากี่ท่านคะ" พนักงานที่เห็นพวกเธอเดินเข้ามาในร้านก็ต่างเดินกรูมาต้อนรับ เนื่องจากเธอและพี่ชายเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ทำให้พนักงานจำกันได้
"สอง"
"จะนั่งเป็นที่เดิมเลยไหมคะ"
"อืม" ติณณ์ณภัทรพยักหน้า หนึ่งในพนักงานจึงเดินนำมายังที่นั่งประจำของพวกเธอ โดยเราทั้งสองก็นั่งลง
"นี่เป็นสมุดเมนูค่ะ" พนักงานยื่นสมุดเมนูให้พวกเธอ ซึ่งเธอก็รับมาเปิดดู
"เอาเป็ดปักกิ่ง ห่อมาให้เลยนะแต่ไม่ต้องเอาต้นหอมใส่ แล้วก็สามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว หมูทอดซอสเปรี้ยวหวาน ปีกไก่เหล้าแดง เสี่ยวหลงเปา ฮะเก๋ากุ้ง" พอเธอพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการกินเรียบร้อยแล้วก็เงยหน้าจ้องมองพี่ชายตัวเอง "เอาอะไรเพิ่มไหมคะ"
"ไม่แล้ว" ติณณ์ณภัทรส่ายหน้า ปิดสมุดเมนูแล้ววางไว้ที่เดิม
"งั้นดิฉันขอทวนเมนูนะคะ เป็ดปักกิ่งให้ห่อให้ด้วยแต่ไม่ใส่ต้นหอม สามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว หมูทอดซอสเปรี้ยวหวาน ปีกไก่เหล้าแดง เสี่ยวหลงเปา ฮะเก๋ากุ้ง ครบนะคะคุณลูกค้า"
"ค่ะ" เธอพยักหน้า ซึ่งพนักงานก็ยิ้มตอบแล้วเดินแยกออกไป
"คุณน้าบอกว่าเดี๋ยวนี้เราเที่ยวทุกวันเลยใช่ไหมเรน"
"กะ...ก็ใช่" เธอทำหน้าบึ้ง
"ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ตอนนี้เราเป็นถึงเจ้าของอาร์เอ็นเตอร์เทนเมนต์ บริษัทรับดูแลดารา นายแบบ นางแบบชื่อดังของประเทศ แถมอายุยี่สิบเจ็ดแล้วด้วย ไม่ใช่เด็กมหาลัยเหมือนแต่ก่อน เวลาจะทำอะไรต้องคิดให้มากกว่านี้"
"แต่เรนก็ยังเป็นคนธรรมดา ที่ยังชอบสังสรรค์ยังชอบเที่ยว ยังชอบเข้าสังคมอยู่"
"พี่เข้าใจว่าเรายังชอบ แต่รักษาภาพลักษณ์ด้วย หนุ่มโฮสต์พวกนั้นมันมีอะไรดี ทำไมถึงไปติดอกติดใจนัก"
"ก็พวกน้องเขาดูแลเรนดีไงคะ เวลาพวกเขายิ้มให้นะ ใจเรนก็อ่อนระทวยหมดแล้ว"
"รักสนุกแต่ก็ต้องรู้จักป้องกันด้วย"
"เรนชอบให้พวกเขามาดูแล แต่ไม่ได้ถึงขั้นนั้นสักหน่อย"
"แน่นะ"
"ก็แน่น่ะสิ" เรนนี่ตอบผ่าน ๆ ไป ทั้งที่ความจริงแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน เธอเพิ่งจัดไปชุดใหญ่กับเด็กโฮสต์เอง
"งั้นก็ดีแล้ว" ติณณ์ณภัทรพูด และเป็นจังหวะเดียวกับพนักงานที่กำลังทยอยเอาอาหารที่พวกเธอสั่งมาเสิร์ฟ
"ทานให้อร่อยนะคะคุณลูกค้า" โดยพอเสิร์ฟเสร็จแล้วพนักงานก็ต่างทยอยเดินออกไปกัน
ซึ่งเธอและติณณ์ณภัทรก็พากันนั่งทาน แล้วก็มีพูดคุยกันบ้างตามประสาลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันค่อนข้างมาก
ทางด้านปราชญ์
หลังจากที่เรียนวิชาแรกของคาบบ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็เก็บของแล้วลุกขึ้นเดินตามเพื่อนออกมาจากห้อง เนื่องจากวันนี้เขามีเรียนคาบบ่ายแค่วิชาเดียวเพียงเท่านั้น
"มึงจะกลับเลยไหม"
"กลับเลย"
"แล้วมึงล่ะไอ้ควัน"
"กลับเลยเหมือนกัน"
"โอเค งั้นแยกย้ายกันตอนนี้" ปราชญ์โบกมือลาเพื่อนขณะเดินลงมาถึงชั้นล่างของอาคารแล้ว ชายหนุ่มรีบเดินตรงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ลานจอดรถกว้างด้านหน้าของคณะ
ครืด! ครืด!
แต่ระหว่างที่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้ารถนั้นโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังสั่นขึ้นมา ชายหนุ่มจึงรีบหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็น 'เพลิงกัลป์' รุ่นพี่ที่สนิท และเป็นเจ้าของโรงแรมที่เกิดเหตุเมื่อหลายวันก่อน เขาจึงรีบกดรับสาย แล้วเข้ามานั่งในรถของตัวเองทันที
"ครับเฮีย"
(รู้แล้วนะว่าใคร)
"ใคร”
(เธอชื่อเรนนี่ ละอองฝน นฤบดินทร์เดชา)
"นฤบดินทร์เดชา นามสกุลคุ้นจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหน"
(ถ้ามึงจะคุ้นก็ไม่แปลก เพราะนามสกุลนี้เขาเป็นเจ้าขอเอเจนซี่ที่รับดูแลพวกดารานางแบบดัง ๆ ของประเทศ และครอบครัวของเขาก็ออกงานสังคม มีข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์แทบทุกวัน)
"ไม่ธรรมดาเลย"
(รู้แล้ว แล้วมึงจะเอายังไงต่อทีนี้)
"ผมก็ไปหาเธอครับ อยากทำความรู้จักให้มากกว่านี้"
(ถามจริง ติดใจอะไรนักหนา ปกติครั้งเดียวไม่เคยซ้ำไม่ใช่เหรอ)
"ไม่รู้สิ แต่เฮียเชื่อไหมตั้งแต่ผมมีอะไรกับเธอวันนั้น ผมยังลืมเธอไม่ได้เลย"
(เป็นเอามากนะ)
"ผมยอมรับว่าผมเป็นมากจริง ๆ ขอที่อยู่เธอหน่อยได้ไหม"
(กูไม่ใช่นักสืบนะที่จะรู้จักที่อยู่เธอ)
"งั้นที่ทำงานล่ะ รู้จักไหมว่ามันตั้งอยู่ที่ไหน"
(ถ้าเป็นที่ทำงานก็รู้)
"โอเค งั้นส่งโลเคชันให้ด้วย" โดยพอเขาตอบกลับก็กดตัดสาย ซึ่งไม่นานก็มีข้อความเด้งเข้ามา ชายหนุ่มจึงกดเข้าไปพร้อมกับดูโลเคชันที่หญิงสาวทำงาน
"ไม่ไกลจากที่นี่มาก" ปราชญ์บ่นพึมพำ พร้อมกับสตาร์ตรถขับออกมา
พอเขาเดินเข้ามาในบริษัทเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีจึงเดินมาที่ล็อบบี้ทางด้านหน้า
"ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ"
"ผมต้องการเข้าพบกับคุณเรนนี่ครับ"
"ตอนนี้บอสไม่อยู่นะคะ"
"เธอไปไหน"
"ออกไปทานข้าวค่ะ"
"แล้วจะกลับมาตอนไหน"
"ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"
"ขอเบอร์เจ้านายคุณหน่อยได้ไหม" เพราะถึงเธอไม่อยู่ขอเบอร์เอาไว้ก่อนน่าจะดีกว่า
"ต้องขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันไม่สามารถให้ในสิ่งที่คุณต้องการได้"
"ทำไม" พอคนด้านหน้าเอ่ยปฏิเสธ ชายหนุ่มก็เริ่มไม่พอใจ
"มันเป็นกฎค่ะ"
"แต่ผมมีธุระที่ต้องคุยกับเจ้านายคุณ ด่วนมากด้วย"
"ขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันไม่หายสามารถให้ได้จริง ๆ ค่ะ"
"เธอจะกลับเข้ามาอยู่ใช่ไหม"
"หมายถึงใครคะ"
"ก็คุณเรนนี่เจ้านายของคุณไง"
"ดิฉันก็ไม่ทราบเช่นกันค่ะ"
"งั้นผมนั่งรอตรงนี้ได้ไหม" เขาชี้ไปยังโซฟาด้านหน้าที่ว่างอยู่
"ตามสบายค่ะ"
พอพนักงานที่อยู่ล็อบบี้พูดแบบนั้น ปราชญ์ก็เดินมานั่งลงบนโซฟาด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นรอฆ่าเวลา
"ให้ตายสิ ยังไม่กลับมาอีกเหรอวะ" เพราะหลังจากที่นั่งเล่นโทรศัพท์รอมาเกือบสองชั่วโมง คนที่เขาต้องการมาพบก็ยังไม่กลับมา
ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินไปที่ล็อบบี้อีกครั้งเพื่อสอบถามด้วยความแน่ใจว่าอีกฝ่ายยังไม่กลับมาจริงใช่ไหม
"มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ"
"เจ้านายของคุณกลับมาหรือยัง"
"ยังไม่มาเลยค่ะ"
ปราชญ์ถอนหายใจออกมาพรืดยาว แล้วตัดสินใจเดินออกมาจากบริษัท พร้อมกับคิดว่าเดี๋ยววันอื่นค่อยมาก็แล้วกัน
แต่ขณะที่เขาเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้วเตรียมตัวจะขับออกไป หางตาของเขาก็ชำเลืองไปเห็นรถที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามเปิดประตูออกมา พร้อมกับหญิงสาวร่างสวย ซึ่งเป็นคนเดียวกันกับคนที่เขาต้องการพบ ที่ลงมาจากรถ โดยมีผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูให้ แล้วขณะที่พวกเขากำลังเอ่ยลากัน หญิงสาวที่ชื่อเรนนี่ก็เข้าไปกอดอีกฝ่าย พร้อมกับก้มจูบลงบริเวณแก้มด้วยความสนิทสนม
"อะไรวะเนี่ย เธอมีแฟนแล้วเหรอ" ปราชญ์นั่งมอง จนทั้งสองตรงหน้าแยกจากกัน โดยรถของฝ่ายชายขับออกไป ส่วนฝ่ายหญิงก็เดินเข้าไปในบริษัท
- Writer
