"อ้าว! หนูพระพาย ไปทำอะไรมาถึงได้ตัวเปียกอย่างนั้นล่ะลูก"
หึ...คนหนึ่งเข้าหลังบ้าน อีกคนหนึ่งเข้าหน้าบ้านดูสิว่าจะตอบคำถามยังไง
"เอ่อ...คือ...พระพายไปรดน้ำต้นไม้ค่ะ...แล้ว...คือ"
ยัยเด็กนี่ใสซื่อเกินกว่าจะพูดคำโกหกออกมาได้อย่างแนบเนียน ถึงเอาแต่เอ่อ ๆ อ่า ๆ อยู่อย่างนั้น จนผมรำคาญแทน
"แม่ครับ...ปล่อยเธอไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี อีกอย่างตอนนี้ผมหิวมากเลย ขอกินข้าวก่อนได้ไหมครับ"
"งั้นรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะจ้ะ หนูพระพาย จะได้มาทานข้าวกัน"
ยัยเด็กนั่นรีบก้มหน้าเดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว เรื่องนี้ผมจะต้องหาคำตอบเองให้ได้ ไม่ปล่อยให้ค้างคาใจแบบนี้นานหรอก
ทุกคนลงมาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหารกับข้าววางเต็มโต๊ะน่าทานทั้งนั้น ผมตักปลานึ่งมะนาวเข้าปากก่อนเมนูแรก
"หื้อ....อร่อย"
เจ้าเสือมองหน้าผมนิดหนึ่ง ก่อนจะตักแกงจืดเข้าปากบ้าง แล้วทำหน้าแปลกใจ
"อาหารมื้อแรกที่หนูพระพายทำจ้ะ
