ผมต้องขอบคุณอัญ ที่พูดจนผมรู้สึกดีขึ้น ผมเดินออกมารอข้างนอก ให้อัญเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ผมพยายามคิดหาคำตอบให้ตัวเองหลายอย่าง ผมถอนหายใจเป็นสิบ ๆ รอบ เพื่อไล่ความรู้สึกแย่นี้ออกจากใจ
"พี่เสือ" ยัยตี้และศศิธรเดินมา คงมาหายัยนั่นเพื่อดูอาการ
"ยัยตี้ น้องศิ "
"พระพายเป็นไงบ้างคะ" ยัยตี้ถาม
"อัญเปลี่ยนชุดให้อยู่น่ะ แต่ยังไม่ฟื้นเลย"
"แล้ว...พี่เสือ...โอเคหรือยังคะ" ศศิธรถามคงเห็นที่ผมร้องไห้
"อ๋อ...พี่แค่ตกใจน่ะ แต่ตอนนี้โอเคแล้วครับ พี่ไม่คิดว่ายัยนั่นจะตกลงไปเลยตกใจนิดหน่อย" ผมแก้ตัวเก้ ๆ กัง ๆ ถึงจะฟังไม่ขึ้นแต่ก็พอเป็นข้ออ้างได้
"อ๋อ...เหรอคะ...แหะๆ" ศศิธรหันมายิ้มแหยะ ๆ ให้ผม
"งั้นตี้กับศิ ขอเข้าไปเยี่ยมเพื่อนก่อนนะคะ"
"อืม...ครับ" ทั้งสองเข้าไปข้างใน ผมแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ในใจก็แอบเป็นห่วงยัยตัวเล็กที่หมดสติอยู่ข้างใน
"เจ้าเสือ!" พ้นจากสองคนนั้นได้ไม่เท่าไหร่ พี่สิงห์ก็เดิ
