"ดีใจจัง มีคนเป็นห่วงด้วย" เขาดูอ่อนโยนและออดอ้อน จนฉันเองยังใจสั่นไปกับคำพูดที่ออดอ้อนของเขา
"พี่เสือ...ทานข้าวกลางวันนะคะ พระพายทำข้าวต้มปลามาให้ทานสักนิดนะคะจะได้ทานยาด้วย"
"อื้อ...ครับ ได้ครับ" เขาตอบรับ แต่ไม่ยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด
"ปล่อยพระพายก่อนสิคะ" เขายอมปล่อยฉันแต่โดยดี ฉันเดินไปที่ถาดข้าวต้มที่ตักขึ้นมาให้เขา ก็พบว่ามันไม่ร้อนแล้ว
"เอ่อ...มันเย็นแล้วค่ะ เดี๋ยวพระพายไปอุ่นให้นะคะ"
"ไม่ต้องหรอก...พี่ทานได้ยกมาสิ" ฉันยกข้าวต้มเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เขา แล้วยื่นชามข้าวต้มให้เขา เขานั่งนิ่งจ้องหน้าฉันและไม่รับชามข้าวต้มไป
"ป้อนพี่หน่อยสิ..."
"พี่เสือไม่ได้แขนเจ็บนี่คะ"
"แต่พี่ปวดไปทั้งตัวเลย แขนมันไปมีแรงเลยอ่า พระพายช่วยป้อนพี่หน่อยสิ...นะ"
"ไม่ค่ะ เรื่องอะไรพระพายต้องป้อนพี่ด้วย"
"งั้นก็เอาออกไปเถอะ พี่ไม่กินแล้ว พี่จะนอนต่อแล้ว" เขาทำท่าจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง คนอะไรลูกไม้
