แผนร้ายซ่อนรัก

"ทำไมต้องเป็นผมด้วยครับ" ภาคินนั้งหน้ามุ่ยคิ้วขมวด วันนี้พวกเขาสามพี่น้องถูกเรียกตัวเขามาพบด้วยโดย ประมุขของบ้าน นั้นก็คือคุณเทวัญ พ่อของพวกเขานั้นเอง ภาคินเป็นลูกชายคนกลาง ของตระกูนคุณากร อายุ 38ปี หล่อเข้มสูง180 เปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้าน้ำแตกแล้วแยกย้ายจ่ายจบ ถ้ารับขอเสนอนี้ได้เขาก็จัดให้ถึงใจเลยทีเดียว เขาถือว่าเป็นเจ้าพ่อธุระกิจอสังหา เลยก็ว่าได้ยังมีธุระกิจผับบาดังๆอีกหลายแห่ง แถมยังใจนักเลง ฆ่าได้หยามไม่ได้ ไม่กลัวใคร ตรงข้ามกับครอวครัวที่พ่อเป็นหมอและเป็นเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังที่ตอนนี้ เกษียณตัวเองให้ลูกชายคนโตกับคยเล็กบริหารต่อ เพราะลูกชายคนกลางนั้น หัวรั้นออกไปทำธุกิจของตัวเองและ ประสบความสำเร็จมากมาย "ก็เพราะมีแกคนเดียวที่จะช่วยหนูพรีมได้" คุณเทวัญกล่าวเสียงเคียด ปราณุทเพื่อนรักของเขาเสียชีวิตกระทันหันพร้อมภรรยาทั้งคู่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายมีคนหมายจะเอาชีวิตพวกเขาทั้งคู่เพื่อ หวังที่จะฮุบธุรกิจที่ตัวเขาสร้างมากับภรรยา ก่อนหน้าที่ทั้งคู่จะเสียชีวิตสองวัน ปราณุทได้มาหาเขาที่บ้าน มาพร้อมทนายและเขียนพินัยกรรมที่บ้านของเทวัญ และมีสักขีพยานอีก 2 คน และฝากพินัยกรรมไว้กับเทวัญ ปรานุทเล่าเรื่องที่เขาถูกปองร้ายให้เทวัญฟัง และยังได้ฝากฝังลูกสาวคนเดียวและธุรกิจของเขาที่ต้องการให้ลูกสาวเป็นผู้สืบทอดต่อไปแต่นั้นก็หมายถึงลูกสาวของเขาก็จะตกเป็นเป้าที่จะถูกหมายเอาชีวิต ปราณุทจึงจำใจต้องมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนที่เขาไว้ใจที่สุดและมีคนหนึ่งที่เพื่อนของเขารู้จักดีและคนคนนี้จะสามารถดูแลคุ้มครองพีมรดาได้ ภาคินลูกชายคนกลางของเพื่อนที่มี อิทธิพลพอสมควร กิตติศักดิ์ของภาคินที่ใครก็รู้ว่าไม่ธรรมดา เขาเป็นคนเดียวที่ปรานุทเห็นว่าจะดูแลลูกสาวเขาได้ "ฝากลูกสาวเราด้วยนะ ยายพรีมเขาไม่มีใครบอกเขาว่าอย่าไว้ใจใคร แม้กระทั่งอาของเขาเอง" นี้เป็นคำสั่งเสียของปรานุทก่อนที่จะขึ้นรถออกจากบ้านเขาไป "พี่ใหญ่ ไอเล็ก ใครก็ได้ทำไมต้องเป็นผมด้วย" ภาคินเอ่ยเสียงเครียด นั้งมองหน้าบิดาอย่างไม่เข้าใจ "ตาใหญ่เขาก็มีครอบครัวแล้วตอนนี้พี่สะใภ้แกก็ท้องอยู่ ส่วนตาเล็กรับมือไม่ไหวกับพวกนี้แน่และที่สำคัญปรานุทระบุไว้ในพินัยกรรมว่าหนูพรีมกับบริษัทจะอยู่ภาพใต้การดูแลของแกสองปี และะพ่อกับแม่ก็เห็นควรตามนั้น" คุณเทวัญยังยืนยันคำเดิม "ถือว่าสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆเถอะตาคิน" คุณภาวิณีผู้เป็นแม่ช่วยเสริม "ภาคินพ่อไม่เคยขอร้องอะไรแก เเต่เรื่องนี้พ่อขอ ตอนที่พ่อกับแม่ขาดทุนจากโรงพยาบาลจนแทบจะหมดตัวแม้แต่ญาติก็ไม่นับญาติก็มีแต่ปรานุทกับแม่ของหนูพรีมที่ยื่นมือเข้ามาช่วยจนพ่อกับแม่ ประสบความสำเร็จมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่มีพวกเขาก็อาจจะไม่มีเราในวันนี้ก็ได้นะ" คุณเทวัญยังนึกถึงวันนั้นได้ดี วันที่เขาไม่เหลือใครแต่มีโทรศัพท์หนึ่งสายที่โทรหาเขาพร้อมกับแสงสว่างนำทางชีวิต ให้เขาได้ยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้งนั้นก็ คือปรานุทนั้นเอง "พี่เป็นความหวังเดียวเลยก็ว่าได้นะครับที่จะพาเขารอดปลอดภัยไปได้" คนิตน้องชายคนเล็กเอ่ยขึ้น "ถ้าคินไม่ช่วยผมจะช่วยน้องเองครับพ่อ" ราเชนพี่ชายคนโตเอ่ย ทำให้ภาคินต้องคิดหนังเข้าไปอีก เรื่องนี้ถือว่าอันตรายมากและพี่สะใภ้เขาก็ท้องอยู่ "ผมคงไม่มีทางเลือกสินะครับ" ภาคินกล่าวเสียงเข้มทุกสายตามองมาที่เขาคนเดียว "เฮ้อออ...ก็ได้ครับ" ทุกคนยิ้มออก "ขอบใจมากนะตาคิน" คุณเทวัญเอ่ยกับลูกชาย "พี่ชายผมสุดยอดไปเลย" คนิตเอ่ยชมพี่ชายตัวเอง "พอเลยไม่ต้องมาพูดดีเลยไอเล็ก" ภาคินเอ่ยอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ "ฮ่าๆๆ พานผมเรื่องอะไรเนี่ย" คนิตเอ่ยกับพี่ชาย ถึงแม้จะมีพี่น้องผู้ชายแต่ทั้งสามคนก็รักกันมากนี้ถือเป็นความโชคดีของครอบครัวคุณากร "เอาละเย็นนี้หนูพรีมจะมาถึงสนามบินพ่ออยากให้แกไปรับน้อง แค่ล้อเครื่องบิน แตะสนามบินประเทศไทยนั้นก็หมายถึงอันตรายจะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ และอีกอย่างน้องยังไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ได้จากเขาไปแล้ว พ่อแค่ส่งข่าวไปว่าปรานุทให้กลับบ้านพร้อมกับจองตั๋วเครื่องบิน ไว้ให้ไฟล์นี้" เทวัญกล่าวกับลูกชาย "ครับผม ผมจะดูเเลหนูพรีมของพ่อกับแม่ให้เองครับไม่ต้องห่วง" ภาคินพูดขึ้นอย่างจำใจ เห็นแกพ่อกับแม่ที่ขอร้องเขา เขาจะทนทำภารกิจนี้ให้เสร็จไว้ๆ แล้วเขาก็จะได้เป็นอิสระ สนามบิน... "เที่ยวบินนี้มีรายชื่อของคุณพิมรดาครับนาย" โจลูกน้องคนสนิทรายงานภาคิน "อืมม..มึงดูไว้แล้วกัน" "ครับนาย" ภาคินนั้งกดมือถือเล่น พร้อมการ์ดที่ยืนอยู่รอบข้างอีก 2 คน ส่วนโจมือขวาของเขากับลูกน้องอีกหนึ่งคนไปยืนรออยู่ที่ผู้โดยสารขาออก "นายครับคุณพิมรดามาแล้วครับ" ลูกน้องวิ่งมาบอก ภาคินปิดโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกง เขายืนขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้า เจอหญิงสาวคนหนึ่งกำลังที่ยืนอยู่กับโจ เธออยู่ในชุดสูตรที่ดำกระโปรงยาว ผมถูกรวบไว้ และมีแว่นดำช่วยเสริมให้ใบหน้าเธอดูโดดเด่นสะดุดตาเข้าไปอีก เธอใส่รองเท้าผ้าใบยี่ห้อดัง ทำเอาพาคินถอนสายตาไม่ได้ไปพักหนึ่งเลยทีเดียว พิมรดา อายุ26ปี ลูกสาวคนเดียวของปรานุทกับกัญญา ผิวขาวอมชมพูใบหน้ารูปไข่ตากลมคิวคมสวย หุ่นเพียว สูง170 มาตรฐานความสูงที่กำลังสวย "ก็ยังดีที่ไม่ใช่มาแนวคุณหนูจ๋า" ภาคินดูจากการแต่งตัวของเธอแล้วก็พอใจอยู่ระดับหนึ่ง "นายครับคุณพิมรดามาถึงแล้วครับ" โจก้มหน้านิดหนึ่งรายงานนาย "เออ..เห็นแล้ว เชิญสิครับรออะไรอยู่" ประโยคหลังภาคินหันไปพูดกับหญิงสาวที่กำลังส่งยิ้มมาให้เขา ทำให้เธอต้องหุบยิ้มลงทันที ผู้ชายอะไรหน้าตาก็ดีแต่พูดจาไม่เพราะเอาสะเลย "คุณพ่อส่งคุณมารับฉันหรอค่ะ" "เดี๋ยวก็รู้เองเชิญครับครับ เสียเวลามากแล้ว" ภาคินพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "นี้คุณถ้ามันลำบากคุณจะมาทำไม" พิมรดาเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ผู้ชายอะไรทำหน้าบูดอยู่ตลอดเวลา "เฮ้ออ..นี้คุณเวลาผมมีไม่มากนักหรอกนะ จะไปก็ตามมาแล้วกัน" พูดเสร็จเขาก็เกินออกมาทันที่ "เออ..ไปกันเถอะครับคุณพิมรดา" โจเอ่ยขึ้น พร้อมกลับรับกระเป๋าลากใบใหญ่มาถือไว้ "เขาเป็นเจ้านายคุณหรอค่ะ" พิมรดาถามโจในขณะที่กำลังเดินออกมาขึ้นรถ "ใช่ครับ" "คุณทนอยู่กับเจ้านายแบบนี้ได้ไงค่ะ" "ความจริงแล้วนายใจดีนะครับ" "หน้าบูดพูดมะนาวไม่มีน้ำนั้นเเบบนั้นหรอค่ะใจดี" โจเงียบไม่พูดอะไรต่อ ทั้งคู่ก็เดินมาถึงรถพอดี รถตู้คันหรูเปิดประตูรอมีภาคินนั้งรออยู่ในรถแล้ว "เชิญครับคุณพิมรดา" โจพูดขึ้นก่อนจะเอากระเป๋าไปเก็บหลังรถ พอพิมรดาขึ้นรถประตูรถก็ปิดลงทันที โจเดินขึ้นไปนั้งข้างคนขับ