"เอม... เอมครับ"
"อื้ออออ... พี่อาชิ กี่โมงแล้วคะ" ชะเอมเอ่ยถามน้ำเสียงงัวเงีย
"ตีสามแล้ว กลับบ้านกันครับ"
"ค่ะ" ชะเอมตอบแต่ตาก็ยังคงหลับ แล้วลมหายใจก็สม่ำเสมออีกครั้ง
นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ชะเอมอยู่ในสภาวะทิ้งตัว ตั้งแต่ขึ้นปีสอง เธอเรียนหนักขึ้น อ่านหนังสือหนักมาก หนังสือทุกเล่มเป็นภาษอังกฤษ มีสอบ Quiz ทุกสัปดาห์ ต้องอ่านหนังสือถึงตีสองตีสาม
โดยเฉพาะเวลาที่เธอต้องทำแล็บผ่ากรอส (ผ่าอาจารย์ใหญ่) ที่จะต้องก้มแล้วผ่าจนเธอบ่นปวดหลังบ่อยๆ เวลาเข้าแล็บทีก็หลายชั่วโมง กลับมาก็หลับหมดเรี่ยวหมดแรง ต้องมาเร่งอ่านหนังสือตอนตีสี่ตีห้าก่อนไปเรียน
อย่างวันนี้เธอต้องอยู่ในห้องผ่ากลอสหกชั่วโมง กว่าจะได้กลับบ้านเกือบสองทุ่มซึ่งก็เป็นเวลาที่จะต้องมาผับพอดี พอมาถึงเธอจึงอยู่ในสภาวะทิ้งตัวไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นเรียกว่าหลับเป็นตายไปเลย ผัวลักหลับยังไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ
"คิดถึงพี่อาชิจัง" ชะเอมเดินเข้
