"บอกว่าไม่ต้องไง" เธอเริ่มเสียงดังมากขึ้น นั่นก็เพราะในใจตอนนี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว ซันยังจะพูดจาไม่รู้เรื่องอีกหรือไง
"แต่กูจะไปกับมึงไง มึงไม่นอนนี่ใช่ป่ะ เดี๋ยวกูไปนอนกับมึงที่ห้อง จบ" ซันเองก็ไม่ยอม เขาเถียงเธอด้วยโทนเสียงเดียวกัน นั่นก็เพราะเขาเองก็รู้สึกสับสนไม่ต่างกัน
"มึงพูดไม่รู้เรื่องว่ะ!"
เหมือนกับว่าเส้นอารมณ์อดกลั้นเธอขาดลง เธอตะคอกเสียงดังอย่างคนควบคุมตัวเองไม่อยู่ น้อยมากที่เธอจะเป็นเช่นนี้ เธอไม่อยากงี่เง่าซะหน่อย เพียงแต่ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดจนเกินไป ทั้งน้อยใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หากเป็นก่อนหน้านี้เธอคงพอจะสงบใจให้ไม่คิดมากได้ เขาอยากทำอะไรอยากพูดอะไรก็พูดไป หากแต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรถึงไม่เหมือน
"ก็แค่กูจะไปส่งมึง กูก็เป็นห่วง มึงจะอะไรนักหนาวะ"
"แต่ก่อนมึงก็ไม่คิดจะไปส่งกูอยู่แล้วนี่ วันนี้เป็นห่าอะไร" ทั้งคู่ต่างไม่เข้าใจว่าทำไมถึงก
