เมื่อได้ยินคำที่คุณเหนือพูดสิ่งที่ฉันทำคือแกะมือเขาออกจากเอวแล้วเดินหนีทันที โดยไม่ฟังว่าคุณเหนือจะตะโกนเรียกตามหลัง
ฉันรู้ว่าสถานะของตัวเองคือของเล่น แต่คำพูดแบบนั้นเขาก็ไม่ควรจะเที่ยวไปบอกคนอื่น คำว่าของเล่นแก่เบื่อแค่พูดกับฉันยังเจ็บ นี่เขาบอกให้คนอื่นได้รู้มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันเจ็บปวด
ฉันเดินหนีคุณเหนือออกมาหน้างาน ไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะไปไหน ฉันแค่ไม่อยากยืนอยู่ตรงนั้นเพราะความอับอาย
“ริน รินรอพี่ก่อน” ฉันหยุดเดินเพราะได้ยินเสียงของพี่เพชร จึงหันไปมองเป็นพี่เพชรที่วิ่งมา “รินจะไปไหน”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รินแค่ไม่อยากอยู่ในงาน”
จบคำพูดของฉันคุณเหนือก็เดินตามหลังพี่เพชรมาติดๆ เขาจ้องหน้าฉันตาเขม็ง
“เป็นอะไรหรือเปล่า ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะ รินไม่อยากมำให้พี่เพชรเดือดร้อนเพราะริน”
“เดือดร้อนอะไรกัน พี่เต็มใจนะริน”
“กลับเข้าไปในงาน!!”
สิ้นสุดคำถามของพี่เพชรเส
